کم خونی

تعریف:

کم خونی یا آنمی اختلال خونی شایعی است که در آن گلبول‌های قرمز و یا هموگلوبین کافی در خون وجود ندارد.

درمان:

درمانهای متفاوتی برای کم‌خونی هست که بر پایه شدت بیماری و عامل ایجاد کننده آن قرار دارد. کمبود آهن بخاطر تهیدستی غذایی در بالغین فاقد عادت ماهانه (زنان یائسه و مردان)، گاهی دیده می‌شود. درتشخیص کمبود آهن، لازم است یک جستجو برای علل احتمالی از دست رفتن آهن صورت گیرد همانند خونریزی دستگاه گوارش از زخم‌های گوارشی و یا از سرطان کولون. کمبود آهن خفیف تا میانه با تجویز آهن بشکل فروس سولفات و یا فروس گلوکونات درمان می‌شود. مصرف ویتامین ث مایه افزایش جذب آهن می‌شود.

پیشگیری:

خانم های باردار برای پیشگیری از کمبود آهن می بایست از ماه چهارم بارداری تا سه ماه بعد از زایمان از داروی آهن استفاده کنند.

عوامل:

سه دلیل اصلی کم‌خونی شامل: هدر رفتن حجم فراوانی از خون (به شکل حاد یا خونریزی شدید و بشکل مزمن به گونه کم کم و تدریجی ولی در مدت زمان طولانی)، ویرانی بیش از حد گلبول‌های قرمز (همولیز)، و سستی و ناتوانی سیستم خونساز(hematopoiesis). کمخونی شایعترین بیماری خونی است. کم‌خونی به علل گوناگون ایجاد می‌شوند.

علائم:

فقر ویتامین ب 12، از دست دادن اشتها ، اسهال ، کرختی و گز گز دستها و پاها ،رنگ پریدگی پوست ، احساس خستگی زودرس ،سردرد ، زخمهای مخاطی ، و زبانی ، و تغییر رنگ پوست.

عوارض:

اگر علت کم خونی به خاطر فقر آهن باشد پاسخ به درمان با آهن بر حسب تحریک مغز استخوان و جذب متغیر است. شمارش رتیکولوسیتی باید ظرف 7-4 روز پس از آغاز درمان شروع به افزایش کند و در 11 روز به حد اکثر برسد.

آیا این مطلب برای شما مفید بود؟
نظر خود را بنویسید