آگورافوبیا (بازار هراسی یا گذرهراسی) یا ترس از مکانهایی که امکان ترک آسان آنها وجود ندارد، به ترس مرضی از حضور در مکانهای پرازدحام و شلوغ، مثل سینما، مراکز خرید، وسایل حمل و نقل عمومی و... که امکان خروج فوری و راحت از این مکانها وجود ندارند، گفته می‌شود. این اختلال به معنای ترس از تنها ماندن در خیابان یا اماکنی است که فرد تصور می کند احتمال کمک رسیدن به او اندک است. این نوع فوبی ناتوان کننده ترین مشکل فوبی و نیز شایع ترین نوع آن است که بیماران را وادار به جستجوی کمک حرفه ای و مراجعه به روان پزشک می کند. این اختلال با حملات پانیک و اختلال پانیک بیشترین همزمانی را دارد. میانگین سنی تظاهر این اختلال 25 سالگی است. البته هم اختلال پانیک و هم آگورافوبیا در هر سنی ممکن است پیدا شود. 91 درصد بیماران مبتلا به اختلال پانیک و 84 درصدبیماران مبتلا به آگورافوبیا مبتلا به اختلالات همراه مانند افسردگی ماژور، اختلالات شخصیت، اختلالات اضطرابی دیگر و اختلالات مرتبط با مواد می باشند. برخلاف گذشته، امروزه پژوهشگران هیچ ارتباطی بین پرولاپس دریچه میترال و اختلال پانیک قایل نیستند.
باید
ندارد.
طبق بعضی نظریه ها، بسیاری از موقعیت هایی که آغازگر حملات وحشت زدگی هستند، در زمان های گذشته برای انسان به راستی خطرناک بودند. برای مثال، در گذشته اگر آدم ها در تونلی گیر می افتادند امکان داشت کارشان به خفگی یا غش وضعف بکشد، امکان داشت ارتفاعات خطرناک باشند، امکان داشت در فضاهای باز مورد حمله قرار گیرند (توسط حیوانات درنده)، امکان داشت که اجداد ما در اماکن عمومی با دشمن برخورد کنند. بسیاری از ترس ها از جمله اختلال گذر هراسی بقایای این ترس های غریزی و سازگارانه ی پیشین هستند. اما، امروزه این موقعیت ها دیگر خطرناک نیستند.
آگورافوبیا معمولاً با افکار اضطرابی دربارهٔ غش کردن یا از دست دادن کنترل در حضور جمع همراه است و عمدتا منجر به اجتناب از این محلها می‌شود. تپش قلب، تعریق، احساس لرزیدن یا رعشه، احساس کوتاه شدن نفس، احساس خفه شدن، احساس ناراحتی یا درد قفسه سینه، تهوع یا ناراحتی شکمی، احساس سرگیجه، تلوتلو خوردن، منگی یا ضعف، ترس از دست دادن تسلط بر خود، ترس از مردن و پارستزی یا« احساس کرختی یا سوزن سوزن شدن» در هنگام قرار گرفتن در شلوغی .
انزوا و دوری از اجتماع، عدم پیشرفت و موفقیت در فعالیتهای اجتماعی .