با وجود شایع بودن بیماری التهاب مفاصل (آرتروز زانو)٬ تحقیقات جدید نشان داده است که آستامینوفن٬ این رایج‌ترین داروی بدون نسخه در جهان٬ تأثیر چشمگیری در کاهش درد آن ایفا نمی‌کند.
به غیر از داروی سلکوکسیب٬ سایر داروهای فعال در این زمینه تأثیرشان از آستامینوفن بهتر است. دارونما یا شبهداروهای درون‌مفصلی بهتر از شبهداروهای خوراکی عمل می‌کنند و درمان‌های فعال یا درون‌مفصلی از درمان‌های دهانی فعال٬ عملکرد و تأثیر بیشتری دارند. اکثر درمان‌ها در نوع عملکرد و نیز شدت نتایج فرق چندانی با هم ندارند و این به خاطر تعداد محدود آزمایش‌هایی است که برای شناسایی بسیاری از روش‌های درمانی انجام شده است.
دانشمندان طی تحقیقات خود٬ آزمایش‌های متناوبی انجام داده‌اند و در آنها دو یا چند روش درمانی را برای نشانه‌های ابتدایی التهاب مفاصل و استخوان به لحاظ بالینی و یا از طریق رادیولوژی مورد بررسی قرار دادند. در این تحقیقات داروهای خوراکی نظیر آستامینوفن٬ سلکوکسیب٬ دیکلوفناک٬ ایبوپروفن و ناپروکسن٬ داروهای تزریقی درون‌مفصلی مربوط به اسید هیالورونیک و دارونماهای تزریقی یا خوراکی مورد آزمایش قرار گرفتند. محققان در این آزمایش‌ها میزان درد٬ عملکرد و یا شدت نتایج را از منابع مختلف سنجیدند.
نتایج نشان داد که تمام روش‌های درمانی در مقایسه با دارونمای خوراکی بعد از سه ماه باعث کاهش درد التهاب مفاصل و استخوان می‌شود. در این میان هیالورونیک اسید از همه بهتر عمل کرد٬ با اندازه‌ی اثری حدود ۰.۶۳ و کمترین اندازه ی اثر مال آستامینوفن بود که چیزی حدود ۰.۱۸ گزارش شد. سلکوکسیب تنها دارویی بود که تأثیرش کمی از آستامینوفن بیشتر بود.
برای تسکین درد٬ این داروهای تزریقی بودند که تأثیر بهتر و مفیدتری از داروهای خوراکی داشتند و تزریق‌های دارونماها هم از داروهای ضدالتهاب بدون استروئید تأثیر بیشتر بود. برای رسیدن به نتایج جدی٬ ناپروکسن٬ ایبوپروفن٬ دیکلوفناک و سلکوکسیب از دارونماهای خوراکی و استامینوفین تأثیر بیشتری داشتند و اسید هیالورونیک تزریقی هم از دارونمای تزریقی بهتر عمل کرد.
(منبع: webmd)
برای پیشگیری از آرتروز زانو چه کارهایی انجام دهیم؟