وضعیت بیمارانی که در کما هستند با شنیدن صدای خانواده بهتر می‌شود

کُما، وضعیت بیهوشی و ناخودآگاهی است که در آن بیمار نمی‌تواند چشم‌هایش را باز کند. وقتی بیمار در وضعیت کما کم‌کم بهبود پیدا می‌کند، نخست وارد مرحله‌ی خودآگاه یا «مرحله‌ی آلفاکما» می‌شود که این وضعیت ممکن است چند هفته تا چندین سال ادامه داشته باشد.
محققی به نام ترسا پِیپ اخیرا دریافته است که معمولا بیماران کمایی که دچار آسیب‌های شدید مغزی شده‌اند در مقایسه با افراد غریبه نسبت به اعضای خانواده‌شان واکنش بهتری نشان می‌دهد. با توجه به همین مسئله او به این نتیجه رسید که اگر بتوان در این شرایط مغز بیمار را در حالت بیهوشی تحریک و تمرین داد، شاید بتوان وضعیت‌شان را بهتر کرد.
برای این کار، ۱۵ بیماری که آسیب‌های شدید مغزی داشته و در مرحله‌ی اولیه‌ی آگاهی قرار داشتند برای تمرین حسی سمعی (FAST) مورد آزمایش قرار گرفتند. ۱۲ مرد و ۳ زن که میانگین سنی‌شان ۳۵ سال بود به مدت ۷۰ روز در وضعیت «آلفاکما» قرار گرفتند، پیش از آنکه وارد مرحله‌ی درمانی FAST شوند.
در آغاز تحقیق، دکتر پیپ و همکارانش از «زنگ» و سوت برای سنجش میزان واکنش بیماران و ارزیابی واکنش شنیداری آنها استفاده کردند. بعد این مسئله را ارزیابی کردند که آیا بیماران می‌توانند مسیرها را دنبال کنند تا بتوانند چشم‌هایشان را باز کرده و یا قادرند به لحاظ بصری راه رفتن کسی را در اتاق دنبال کنند.
میزان تأثیر اکسیژن خون در مغز بیماران و میزان تغییر آن در شرایطی که به صداهای آشنا و غیرآشنا گوش می‌دادند توسط آزمایش MRI سنجیده شد. سپس از خانواده‌ی بیماران خواسته شد تا به آلبوم عکس نگاه کرده و بتوانند هشت خاطره‌ای را که به طور مشترک با بیمار داشتند و یا بیمار در آن حضور داشته شناسایی کنند. دکتر پیپ می‌گوید: هدف ما این است که با این کار بتوان یک سری داستان‌های مربوط به گذشته را برای بیمار تداعی کرد. این کار بهتر است توسط خانواده همان فرد انجام شود. 
نتایج نشان داد که بعد از شش هفته، میزان واکنش بیماران به صدای خانواده خود بیشتر بوده و این باعث ‌شد که بهتر بتوانند بین اطلاعات شنیداری مختلف تمایز قائل شده و تصمیم بگیرند که کدام صدا برای شنیدن مهم‌تر است.
(منبع: medicinenet)

خارج شدن از کما