تحقیقات نشان می‌دهد بچه‌هایی که به خاطر ذات‌الریه در بیمارستان بستری می‌شوند، بدون توجه به این مسئله که آیا به کمک آتی‌بیوتیک‌های بسیار موثری به نام سفتریکسون و یا سفاتوکسیم و یا آنتی‌بیوتیک‌هایی خفیف‌تر مانند آمپی‌سیلین یا پنی‌سیلین درمان شده‌اند یا نه، نتایج یکسانی در آنها مشاهده شده است.
دکتر کارلوس گریجالوا در این باره می‌گوید: برخی مواقع تصوری در این‌باره وجود دارد که البته منحصر به ذات‌الریه نیست، و آن استفاده از آنتی‌بیوتیک در یک طیف گسترده است که می‌تواند بهترین روش درمانی برای بیماران باشد. این تصور می‌تواند انتخاب آنتی‌بیوتیک را خصوصا در زمانی که اطلاعات مختصر و محدودی درباره‌ی این تصور وجود دارد، تکمیل کند.
طی تحقیقاتی، محققان نتایج به دست آمده از ۴۳ بچه‌ی ۶ ماهه تا ۱۸ ساله را که به خاطر ذات‌الریه در بین سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۱ در ایالات متحده و در بیمارستان بستری بودند و آمپی‌سیلین و نیز پنی‌سیلین (در طیف خفیف) و یا سفالوسفورین نسل سوم (سفتریاکسون یا سفوتاکسیم، در طیف گسترده) به آنها تزریق شده بود، با هم مقایسه کردند. نتایج نشان داد که هر دو روش درمانی برای بیماری‌ای که به علت ذات‌الریه‌ی استرپتوکوکوس به وجود آمده بود، تأثیرات مثبتی به همراه داشت. این باکتری، یکی از شایع‌ترین باکتری‌هایی است که منجر به ذات‌الریه می‌شود.
دکتر ویلیامز سرپرست این تحقیق می‌گوید: ما در استفاده از طیف گسترده‌ای از آنتی‌بیوتیک‌ها افزایش چشمگیری مشاهده کرده‌ایم و به طور همزمان در بیماری‌ای که به علت نوعی باکتری مقاوم رخ می‌دهد هم این افزایش را دیدیم. در این تحقیق چنین فرض کردیم که آنتی‌بیوتیک‌ها با طیف خفیف و گسترده می‌توانند تأثیر مشابهی در درمان کودکان مبتلا به ذات‌الریه داشته باشند. گرایش یافته‌های ما بیشتر به سمت استفاده از طیف خفیف آنتی‌بیوتیک‌ها در قالب نخستین روش درمانی برای اکثر بچه‌های مبتلا به ذات‌الریه است.
(منبع: mayoclnic)
عامل ویروسی ذات الریه در کودکان