استرس امری عمومی است و همه‌ی ما به روش‌های مختلفی با آن مقابله می‌کنیم. آنچه برای یک فرد موجب استرس است می‌تواند برای دیگری یک عامل محرک مفید باشد. اما در صورتی که سیستم عصبی سمپاتیک برای مدت طولانی در وضعیت تحریک شده قرار گیرد، بدن ممکن است دچار فرسایش شود.
محققان معتقد هستند که آن دسته از عوامل تنش‌‌زا که فرد احساس می‌کند روی آن‌ها هیچ کنترلی ندارد زیان‌آورتر هستند. در شرایطی که فرد معتقد است هر کاری که انجام دهد تغییری در نتایج به وجود نخواهد آورد، تأثیر استرس می‌تواند شدیدتر باشد.
استرس می‌تواند تأثیرات عمیقی روی تمامی سلول‌ها، بافت‌ها، اندام‌ها و سیستم‌های بدن داشته باشد. برخی از بیماری‌ها و اختلال‌هایی که می‌توانند تحت تأثیر استرس باشند عبارتند از بیماری قلب، فشار خون، تضعیف سیستم ایمنی، اختلال‌های گوارشی، اختلال اضطراب، برخی از سرطان‌ها، کمر درد، بیماری‌های پوستی و افت سلامت عمومی.
با اینکه عامل ایجاد بیماری لیکن پلان هنوز برای ما روشن نیست، اما اغلب پزشکان و بیماران مبتلا به این بیماری معتقدند که ضایعات پوستی در زمانی که استرس آن‌ها افزایش می‌یابد، ایجاد می‌شوند.
استرس شدید می‌تواند باعث بهبود واکنش سیستم ایمنی بدنی شود، اما استرس مزمن موجب تضعیف سیستم ایمنی می‌شود. استرس مزمن می‌تواند موجب کاهش میتوژن شود، لنفوسیت‌ها را تغییر دهد، نسبت سلول‌های T کمک‌کننده به سلول‌های T مهارکننده را کاهش دهد و از تعداد سلول‌های کشنده‌ی طبیعی که برای ایمنی بدن نیاز هستند بکاهد. در صورتی که «پاسخ جنگ و گریز» (نوعی واکنش فیزیولوژیک به موقعیت‌های خطرناک) به دفعات و بیش از حد فعال شده و طولانی مدت باشد، سیستم ایمنی بدن آسیب خواهد دید.
روش‌های مقابله با استرس را می‌توان آموزش داد. اگر استرس‌های مزمن بر زندگی شما تأثیر گذاشته‌اند یا باعث بروز بیماری یا اختلال شده‌اند باید به متخصص مراجعه کنید تا به شما کمک کند با کسب مهارت‌های لازم استرس خود را مدیریت نمایید.
(منبع: medicinenet)
کدام افراد در خطر ابتلا به لیکن پلان هستند؟