پرولاپس یا افتادگی ارگان‌های لگنی ممکن است یک علت ژنتیکی داشته باشد. اگر یک یا چند تن از زنان فامیل این بیماری را تجربه کرده‌اند، شما نیز به احتمال زیاد در معرض ابتلا به این بیماری قرار خواهید داشت. با این حال، این مسئله نباید شما را از انجام اقدامات پیشگیرانه غافل کند. به یاد داشته باشید که پیشگیری همواره بهتر از درمان است.
برای شروع، به انجام تمرینات مرتبط با ارگان‌های لگنی بپردازید. انجام این تمرینات به تقویت هرچه بیشتر ماهیچه‌های پشتیبان مثانه، رحم و راست روده کمک می‌کند. از آنجایی که 95٪ از پشتیبانی لازم را عضلات کف لگن تامین می‌کنند، انجام تمرینات از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است (تنها 5٪ از پشتیبانی لازم توسط بافت‌های همبند و عضلات زیرین آنها تامین می‌شود).
برای شروع، این عضلات را با فشردن واژن شناسایی کنید (همان عضلاتی که با فشردنشان مانع از خروج ادرار می‌شوید). پس از شناسایی عضلات مورد نظر از انجام دوباره این عمل در حین ادرار خودداری کنید. چون کمک چندانی به درمان شما نکرده و به عفونت مثانه منجر می‌شود.
عضلات را در فواصل زمانی متغیر نگه دارید. هر روز 10 بار این عمل را تکرار کنید. به تدریج، تعداد دفعات را به 20 برسانید. اگر دچار افتادگی رحم باشید، پیش از آغاز برنامه شاهد تفاوت‌های اندکی خواهید بود. مشاهده نتایج این عمل در حدود 6 هفته به طول می‌انجامد. پس دلسرد نشوید. پزشک معالج نیز ممکن است یک برنامه فیزیوتراپی لگنی برایتان تجویز کند. حتی وزنه‌های واژنی مخصوصی برای تشویق بیماران به انجام تمرینات وجود دارد!
(منبع: nhs)
زایمان طبیعی افتادگی رحم می آورد؟