افتادگی رحم می‌تواند جزئی یا کامل باشد. در افتادگی جزئی فقط قسمتی از رحم بر روی واژن می‌افتد و در افتادگی کامل قسمتی از بافت رحم از واژن بیرون می‌ماند.
پزشک می‌تواند با ارزیابی علائم و معاینه‌ی لگن افتادگی رحم را تشخیص دهد. در این نوع معاینه، پزشک از اسپکلوم (ابزاری که به پزشک کمک می‌کند داخل واژن را مشاهده نماید) استفاده خواهد کرد تا مجرای واژن و رحم را بررسی نماید. حین این معاینه ممکن است دراز بکشید یا اینکه پزشک از شما بخواهد بایستید.
درمان افتادگی رحم
افتادگی رحم همیشه نیازمند درمان نیست. در صورتی که افتادگی شدید باشد، می‌توانید با پزشک خود در مورد روش درمانی که برای شما مناسب است مشورت نمایید.
درمان‌های غیرجراحی عبارتند از:
• کاهش وزن (به منظور کاستن از فشار وارده به ساختارهای لگنی)
• خودداری از بلند کردن اجسام سنگین
• انجام حرکات کیگل (نوعی حرکت ورزشی برای تقویت عضلات واژن)
• درمان جایگزینی استروژن
• پساری (ابزاری که داخل واژن شده و زیر دهانه رحم قرار داده می‌شود تا آن را بالا کشیده و موجب پایداری رحم شود)
درمان‌های جراحی:
• هیسترکتومی: در این جراحی رحم از طریق شکم یا واژن برداشته می‌شود.
• آویختن رحم (uterine suspension): در این شیوه رحم از طریق اتصال مجدد رباط‌ها یا استفاده از مواد ویژه جراحی به مکان اصلی خود باز خواهد گشت.
گرچه جراحی در اغلب موارد در درمان افتادگی رحم موثر است، اما برای خانم‌هایی که قصد دارند در آینده صاحب فرزند شوند توصیه نمی‌شود. بارداری و زایمان می‌توانند موجب فشار بسیار زیادی بر عضلات لگنی شوند و نتایج ترمیمی جراحی بر رحم را معکوس سازند.
پیشگیری از افتادگی رحم
در برخی شرایط نمی‌توان از افتادگی رحم پیشگیری نمود، اما برخی از راه‌کارها می‌توانند احتمال دچار شدن به این حالت را کاهش دهند: فعالیت‌های ورزشی منظم، برخورداری از وزن مناسب، انجام حرکات کیگل و استفاده از درمان جایگزینی استروژن در دوره‌ی یائسگی.
(منبع: webmd)