دکتر آنتونیو زادرا و همکارانش طی ۱۵ سال تحقیق و بررسی توانسته‌اند به یافته‌های جدیدی درباره خوابگرد‌ها دست یافته و معیار تشخیص این مشکل را برای پزشکان و محققان شفاف‌تر کنند. در اینجا به برخی از این یافته‌ها اشاره می‌کنیم.
خوابگردی با بالا رفتن سن کمتر می‌شود
خوابگردی مقوله‌ای ژنتیکی است. در ۸۰ درصد این افراد، این اختلال سابقهٔ خانوادگی دارد. تحقیقات جدید نشان می‌دهد که اضطراب و خستگی هم می‌تواند از علل خوابگردی باشد. در افرادی که آمادگی این اختلال را دارند، هر چیزی که باعث ایجاد اختلال در خواب آن‌ها شود می‌تواند به خوابگردی بیانجامد. از طرفی خوابگردی مقوله‌ای بی‌ضرر است. در موارد نادر اگر افراد خوابگرد به خود آسیب رسانده یا خود یا دیگران را به خطر بیندازند، این اختلال می‌تواند خطرناک باشد؛ مواردی مانند رانندگی حین خواب.
خوابگردی در بچه های ۶ تا ۱۲ ساله بسیار شایع است. محققان می‌گویند که تغییر حالت از وضعیت خواب به وضعیت بیداری مستلزم برخی تغییرات در مغز است که انجام این تغییرات در بچه‌هایی در این سن با دشواری همراه خواهد بود. البته بعد از بلوغ این مشکل به طور طبیعی از بین می‌رود.
در ۲۵ درصد از افراد بزرگسال، این مشکل می‌تواند تا دوران بزرگسالی ادامه یابد. اگر این اتفاق رخ داد، با بالا رفتن سن میزان وقوع آن کمتر خواهد شد، چرا که فرد مسن‌تر شده و ساعات خواب آن‌ها با طول موج آهسته کمتر می‌شود.
خوابگردی پدیده ای خودکار نیست
محققان معتقدند افراد خوابگرد حالت نیمه خواب و نیمه بیدار دارند، این بدان معناست که مغز به یکباره به خواب نمی‌رود، در واقع این فرآیند بخش به بخش رخ می‌دهد و بخش‌های خاصی از مغز زود‌تر از سایر بخش‌ها به خواب می‌رود. از روی همین نکته می‌توان فهمید که چرا بعضی‌ها خوابگردی خود را به خاطر آورده و بعضی نمی‌توانند.
(منبع: mayoclinic)
توصیه‌هایی برای پیشگیری از خواب گردی