چرا تجملات را وارد زندگی کودکان نکنیم؟! (قسمت دوم)

jalalvand
تجمل‌گرایی واژه سختی است اما سخت‌تر از آن دیدن فرو رفتن در تجملات در نسل و مردمی است که می‌خواستند خلاف چنین جهتی حرکت کنند و شاید سخت‌تر این باشد که تجمل‌گرایی به جنین‌های به دنیا نیامده هم رسیده است. دکتر احمد احمدی‌پور-روان‌پزشک و روان‌درمانگر در این باره اطلاعات خوبی را در اختیار ما قرار داده است که می توانید در مطلب زیر بخوانید.

لطفا ابتدای مطلب را در چرا تجملات را وارد زندگی کودکان نکنیم؟! (قسمت اول) بخوانید

اگر به خاطر داشته باشید، در زمان‌های نه چندان دور نسبت به زمان حال، دادن پاداش مادی به فرزندان به‌صورت یک «انگیزه بیرونی» برای آنها برای رسیدن به خواسته‌های والدین که عموما مسائل تحصیلی، اخلاقی و اجتماعی آنها بود، انجام می‌گرفت.

به‌تدریج والدین تلاش می‌کردند بتوانند مسیر را از سمت انگیزه‌های بیرونی به سمت «انگیزه‌های درونی» کودک یا نوجوانشان تغییر دهند؛ به نحوی که نوجوان بداند برای آنکه دیده شود، بهتر است اخلاق یا موفقیت‌های تحصیلی‌اش را ارتقا دهد تا اینکه بخواهد نوع گوشی تلفن یا رایانه شخصی‌اش را به روز کند اما امروزه داشتن وسایل مجلل برای فرزندان یک «حق» دانسته می‌شود، نه یک انگیزه بیرونی و تدارک آن از سوی والدین «وظیفه» به شمار می‌رود و نه یک «توجه ویژه» به آنها.

اینکه فرزندان ما بپذیرند قرار نیست همه چیز در زندگی فراهم باشد و به تناسب شرایط خودشان، مسیر پیشرفت را طی خواهند کرد و متوجه خواهند شد که در صورت تلاش بیشتر می‌توانند به برخی از امکاناتی که برایشان فراهم نشده دست پیدا کنند، نه‌تنها آنها را سرخورده نمی‌کند، بلکه انگیزه پیشرفت را در وجودشان تقویت خواهد کرد و آنجاست که کودک با توانایی‌های خود آشنا می‌شود و اعتماد به‌نفس واقعی در او شکل می‌گیرد.

گاهی این موضوع سوژه دعواهای زناشویی می‌شود؛ یعنی پدر و مادر هم‌رای و هم‌نظر برای نحوه تامین فرزندشان نیستند یا ممکن است والدی که کمتر زیر بار تهیه وسایل غیرضروری برای کودک می‌رود، «والد بد» تلقی شود و حتی منجر به این شود که فرزند بین پدر و مادرش حتی در میزان دوست داشتن آنها فرق بگذارد.

گاهی نیز والدین در نحوه خدمات‌دهی به فرزندان خود ثبات قدم ندارند و کودک یک نوسان مبهم در برخورد با خود را تجربه می‌کند و از درک علت این تفاوت رویه عاجز می‌ماند. توصیه می‌شود والدین برای این مشکلات چاره‌ای اندیشیده و حتی از نظرات کارشناسان بهره‌مند شوند چون ادامه این مسیر سرانجام خوبی نخواهد داشت.

در پایان باید اشاره کنم که رفاه و تامین نیاز‌های انسان برای داشتن احساس آرامش و آسایش ضروری است اما وقتی مسائل مادی و تجملات معیار برتری افراد قرار گیرد یا اینکه بخواهد با روی آوردن به آن جلوی قضاوت‌های منفی مردم را بگیرد، در درازمدت آثار مخربی روی فرد، خانواده و جامعه خواهد گذاشت.

منبع: هفته نامه سلامت

لینک مرتبط: از چه سنی باید کودک را تربیت کرد؟

پیدا کردن ورزشکار درون کودک-قسمت اول

پیدا کردن ورزشکار درون کودک-قسمت دوم

آیا این مطلب برای شما مفید بود؟
مطالب پیشنهادی

نظر خود را وارد نمایید
لغو پاسخ