تجمل‌گرایان فرافکن
برخی از تجمل‌گرایان «فرافکنی» می‌کنند و می‌گویند: «ما تمایل نداریم تجمل‌گرا باشیم، بلکه فرهنگ ما تجمل‌گراست. این رویه در جامعه تبلیغ و ترویج می‌شود و ما نیز ناگزیر به پذیرش آن هستیم.» در واقع این افراد نقش خود را در گسترش این پدیده انکار می‌کنند.
تجمل‌گرایان تعمیم‌ساز
برخی نیز «تعمیم‌سازی» و رفتار خود را اینگونه توجیه می‌کنند: ««همه» مردم اینگونه‌اند و تجمل‌گرایی برایشان مهم است نه فقط من، پس چرا خلاف جریان آب حرکت کنم؟ این کار را می‌کنم تا انگشت‌نمای دیگران نشوم!» این از نظر علوم رفتاری یک نوع «تقویت منفی» محسوب می‌شود؛ یعنی فرد برای آنکه مورد انتقاد قرار نگیرد، این کار را انجام می‌دهد.
یکی دیگر از موارد موثر، ویژگی‌های «کمال‌طلبی» و «آرمان‌خواهی» بعضی از افراد است؛ یعنی معتقدند باید کامل‌ترین و بهترین زندگی ممکن را داشته باشند و هیچ نقصی در زندگی‌شان قابل‌پذیرش نیست.
چنین کسانی برای اینکه به این دنیای ذهنی دست یابند، هزینه‌های زیادی متحمل می‌شوند و چون هرچه تلاش می‌کنند به آن کمال مورد نظر نمی‌رسند، همیشه ناراضی‌اند و از داشته‌ها و متعلقات خود هم لذت نمی‌برند و این موضوع بیش از پیش نگرانشان می‌کند که چرا هر چه متعلقاتم بیشتر می‌شود، رضایتم به آن اندازه زیاد نمی‌شود!
تجمل‌گرایان مقایسه‌گر
مساله دیگر «مقایسه کردن» و «مقایسه شدن» است. یکی از آثار منفی شیوع مقایسه خود با دیگران و مقایسه فرزندان با دیگران، تمایل به تجمل‌گرایی در جامعه است. متاسفانه این نوع مقایسه در اکثر مواقع در سطوح نابرابر انجام می‌گیرد؛ مثلا ممکن است فردی درآمدش را با صاحبان سایر مشاغل مقایسه یا نوجوان وابسته به خانواده، خود را با یک بزرگسال که درآمد خوب و مستقلی هم دارد، مقایسه کند.
والدین باید بپذیرند و آموزش دهند وقتی آدم‌ها شرایطشان با هم متفاوت است، قرار نیست داشته‌هایشان با هم مشابه باشد و این فرصتی است مناسب برای آموزش صبر به نوجوانان. البته ایجاد امید در آنها و نوید اینکه می‌توانند روزی به این درجه از پیشرفت برسند، لازم است.
لطفا ادامه مطلب را در چه کسانی تجمل‌گرا می‌شوند و انواع لاکچری چیست؟! (قسمت دوم) بخوانید
منبع: هفته نامه سلامت
لینک مرتبط: لینک مرتبطی برای این مطلب وجود ندارد، لینک به صفحه اصلی سایت الو دکتر