تصور کنید که در حال قدم زدن در اتاق نشیمن هستید و در آنجا گروهی از افراد دارند درباره‌ی موضوعات مختلف صحبت می‌کنند، بعضی از آنها هم دارند کانال‌های تلویزیون را بالا پائین می‌کنند. حالا تصویر کسی را مجسم کنید که در سمت دیگر اتاق به حالتی خستگی ناپذیر سعی می‌کند توجهتان را به خودش جلب کند اما موفق نمی‌شود. این سناریو برای شش درصد از بچه‌های آمریکایی و چهار درصد از افراد بزرگسال آمریکایی که با اختلال بیش‌فعالی-کم‌توجهی روبرو هستند، سناریویی آشناست.
اما سؤالی که می‌خواهیم مطرح کنیم این است که آیا مزیتی هم در این اختلال وجود دارد؟ 
محققان معتقدند که عوامل محیطی مانند الکل مصرف کردن مادر و سیگار کشیدن او در دوران بارداری نقش مهمی در رشد و تکامل مغز ایفا می‌کنند، اما ADHD ارتباط نزدیک‌تری با عوامل ژنتیکی دارد. اکثر این ژن‌ها، مانند دوپامین که «هورمون حس خوب» است ارتباط مستقیمی با مجراهای پاداش مغزی دارند. بیمارانی که از ADHD رنج می‌برند میزان گیرنده‌های دوپامین در آنها کمتر بوده و این بدان معناست که حساسیت کمتری نسبت به پاداش‌ها دارند. در نهایت این مسئله باعث می‌شود تا نسبت به آنچه که برای دیگران جالب و سرگرم کننده است احساس خستگی و بی‌میلی داشته باشند.
در پاسخ به آن سؤال، باید گفت که در سال ۲۰۰۸ طی تحقیقی که بر روی افراد قبیله‌ای در کنیا صورت گرفت مشخص شد افرادی که دارای ژن‌هایی مرتبط با ADHD هستند در تهیه‌ی غذا بهتر عمل می‌کنند. در اینجا، حالت بی‌قراری و ناراحتی و بیش‌فعالی به طور مستقیم به شانس بیشتر در تهیه موفقیت آمیز غذا و آوردن آن به خانه و افزایش هشیاری در مراقبت از فرزندان مربوط می‌شود. این یعنی شانس بقای بیشتر و نادیده گرفتن بیماری. در این تحقیقات مشخص شد آن دسته از افرادی که ADHD دارند در آزمایش‌های تحت کنترل و در زندگی واقعی خلاق‌تر هستند و این به خاطر قابلیت ذاتی آنها در فکر کردن تصادفی و بدون نقشه است. 
منبع: medicinenet

آیا تستی برای تشخیص بیش فعالی در کودکان وجود دارد؟