لطفا ابتدای مطلب را درغذاهای زنده عجیبی که سلامت روان را زیر سوال می برند؟! + تصاویر (قسمت اول) بخوانید
برآبادی درباره اینکه این رسم همچنان پایدار است یا نه؟ توضیح می‌دهد: متأسفانه بعد از فوت مالک، زمین نیز واگذار می‌شود اما این فرهنگ ادامه پیدا می‌کند و همچنان حیوانات برای مردم این استان قابل احترام هستند.
این مردم‌شناس درباره زنده‌گیری موش‌ها در خراسان جنوبی نیز بیان می‌کند: در این استان مرسوم است که موش‌ها را زنده‌گیری کنند نه معدوم، تا به آنها آسیبی نرسد. مردم این استان برای حیوانات حرمت قائل‌اند و اهالی تله‌هایی درست می‌کردند تا وقتی که موش‌ها داخل آن می‌شدند تنها درِ تله بسته شود؛ در حالی که به موش‌ها آسیب نرسد. اهالی نیز تله‌ها را جمع و موش‌ها را خارج از محدوده شهر در خندقی رها می‌کردند تا بتوانند به حیات‌شان ادامه دهند.
او اظهار می‌کند: همه این کارها برای آن بوده که حرمت حیوانات حفظ شود زیرا هر جانداری مخلوق خداوند است و به نوعی حق حیات دارد. همچنین در خانه‌های قدیمی این استان که بادگیر دارد فضایی برای پناه گرفتن پرندگان نیز تعبیه شده اما در معماری جدید چنین فضایی وجود ندارد.
برآبادی درباره فلسفه حوض‌هایی که در حیاط خانه‌های این استان وجود دارد نیز توضیح می‌دهد: حوض‌هایی که در خانه‌ها تعبیه می‌شده به شکلی بوده که یک حفره داخل آن می‌گذاشتند تا اگر آب حوض خشک شد داخل آن حفره مقداری آب جمع شود تا حیوانات بتوانند از آن بنوشند. همچنین حوض‌ها را پله پله می‌ساختند تا هر مقدار که سطح آب آن پایین می‌آید حیوانات بتوانند روی پله‌ها بایستند و از آب بنوشند.
تله‌های موش در بشرویه
این مردم‌شناس همچنین درباره جمع‌کردن خاکروبه در گوشه‌ای از خانه برای آنکه مورچه‌ها از آن بیرون بیایند، بیان می‌کند: در قدیم رسم بوده هنگامی که خاکروبه‌ها را جارو می‌کردند در یک سبوی شکسته یا آجرفرش در گوشه‌ای از حیاط منزل می‌ریختند تا مورچه‌ها از آن خارج شوند و روز بعد این خاکروبه‌ها را به خارج از منزل منتقل می‌کردند.
او درباره ثبت این فرهنگ بیان می‌کند: سال 91 پرونده این فرهنگ را ارائه کردیم اما به دلیل نواقصی که در آن وجود داشت این فرهنگ ثبت نشد. یکی از نواقص این پرونده، نبود وقف‌نامه گربه است که ظاهرا بعد از گذشت سال‌ها از استان خارج شده است. با این حال میتوان با تاکی دگفت که در کل این فرهنگ‌ها دارای ارزش بوده است.
در همه‌ی ادیان درباره احترام به حیوانات نیز تاکید شده است. در آئین زرتشت، حیوان انتخاب شده برای قربانی تحت مراقبت‌های ویژه‌ای قرار می‌گرفتند. انتخاب نوع حیوان برای قربانی، زمان انجام مراسم و تدارک مراسم قربانی نیز قوانین خاص خود را داشت.
در این قوانین به خصوص بر ضرورت اجتناب از آزار و زجر حیوان تا آخرین لحظه قربانی کردن او تأکید شده است. مصرف گوشت قربانی نیز قوانین خاص خود را داشته و بخش‌های مختلف لاشه حیوان میان خدایان (به گونه نمادین) از سویی و انسان‌ها، از سوی دیگر، تقسیم می‌شد.
مهم‌ترین و جالب‌ترین ویژگی دین ایرانیان باستان طبقه‌بندی حیوانات به مفید و موذی است. برخلاف پندار بشر امروزی درباره حیوانات که بیشتر بر پایه داده‌های علمی قرار دارد، دید زرتشتیان بر باورهای متافیزیکی و یک نظام ارزشی استوار است. ایرانیان باستان نابود کردن حیوانات موذی را عملی ضروری برای پیروزی نهائی نیکی بر بدی می‌دانستند.
در دید ایرانیان باستان حیوانات هرگز موجودات خنثی و بی روح شمرده نمی‌شدند و در زندگی انسان دارای ارزش و مقام خاص بودند. از همین رو، هر فرد زرتشتی آگاه به دستورات دینی مکلف بود که دنیای حیوانات را به خوبی بشناسد و در از بین بردن حیواناتِ مخلوق اهریمن و حمایت از حیوانات اهرمزد کمر همت بندد و بداند که وجود انسان در جهان همواره مرتبط با وجود حیوانات بوده است.
در قرآن کریم نیز آیات متعددی درباره حیوانات دیده می‌شود که بارها به این موضوع اشاره شده که حیوانات نشانه قدرت الهی و مایه عبرت بشر هستند و در آنها منافع بی‌شماری برای انسان‌ها قرار داده شده است. خداوند متعال در آیات متعدد از انسان می‌خواهد که در آیات الهی و ازجمله خلقت خود و حیوانات تدبر کنند.
منبع: ایسنا
لینک مرتبط: خوردن سنگ و آجر بجای غذا،عادت عجیب مرد هندی