دوست‌ها تنها برای سرگرمی نیستند، بلکه می‌توانند نجات‌دهنده زندگی نیز باشند. تنهایی ناشی از داشتن دوستان بسیار اندک نه‌تنها به‌طور بالقوه ممکن است شما را وارد حالت افسردگی کند، بلکه حتی می‌تواند طول عمر شما را نیز کاهش دهد. در سال 2012 تحقیقی در ژورنال JAMA به چاپ رسید که بر اساس نتایج آن تنهایی می‌تواند ظاهرا باعث افزایش خطر مرگ زودرس در افرادی شود که سن آن‌ها بالای 60 سال است. در این تحقیق که در زمینه سلامتی و بازنشستگی است محققان دانشگاه میشیگان بیش از 1600 زن و مرد را موردبررسی قراردادند. تعریف محققان این تحقیق از تنهایی به معنای فقدان یا نبود معاشرت و داشتن حس انزوا و نه تعلق است. در طول مطالعه تکمیلی شش‌ساله این تحقیق، افرادی که به‌تنهایی خود اذعان داشتند با احتمال خطر مرگ زودرس یک و نیم برابری مواجه بودند. علاوه بر این، افرادی که احساس تنهایی می‌کردند توانایی کمتری در انجام فعالیت‌ها و وظایف ساده روزانه مانند پیاده‌روی در اطراف خانه خود، لباس پوشیدن، دوش گرفتن و حمل وسایل بالای چهار کیلوگرم داشتند.
دوستی‌ها می‌توانند مغز را پویا نگه‌دارند. اگر شخصیت شما طوری است که نمی‌توانید دوست‌های زیادی داشته باشید، این اطمینان را باید به شما داد که داشتن چنین شخصیتی یک نقص نیست بلکه در دوستی کیفیت مهم‌تر از کمیت است. اگر در زندگی شما حداقل یک شخص باشد که شما را درک می‌کندـ دوستی که احساس می‌کنید می‌توانید همه‌چیز را به او بگویید- به حس بهروزی شما کمک می‌شود و همین یک دوست کافی است.
نتایج دیگر تحقیق‌ها نشان می‌دهد که احساس یا ادراک تنهایی و نه انزوا می‌تواند در سال‌های بعدی زندگی خطر مشکلات شناختی مانند زوال عقل را افزایش دهد. محققان هلندی در یکی از تحقیق‌های خود این موضوع را موردبررسی قراردادند که از میان انزوای اجتماعی (انزوای اجتماعی را این‌گونه تعریف کردند که فرد تنها زندگی کند، ازدواج‌نکرده باشد یا بدون حمایت اجتماعی باشد) و احساس تنهایی کدام‌یک تاثیر بیشتری در خطر ابتلا به زوال عقل دارند. محققان هلندی دریافتند که افراد دارای احساس تنهایی در مقایسه با افراد منزوی اجتماعی نه‌تنها حدود 6/1 برابر بیشتر در معرض ابتلا به زوال عقل هستند، بلکه افراد منزوی اجتماعی در مقایسه با دیگران از میزان خطر بالایی برخوردار نیستند.
نتایج این تحقیق محققان هلندی در سال 2012 در ژورنال Neurology,Neuropsychology & Psychiatry منتشر شد. روابط متقابل اجتماعی، صرف‌نظر از اینکه تعداد دوستان شما چند نفر هستند، مهارت‌های شناختی و قدرت تفکر شما را پویا و فعال می‌کنند. افرادی که ازنظر اجتماعی منزوی هستند، در دوران پیری خود غالبا توانایی شناختی کمتری دارند. دوستی‌های خوب نه‌تنها به پویاتر نگه‌داشتن ذهن شما کمک می‌کنند، بلکه به‌سلامت فیزیکی شما هم کمک می‌کنند. میان عادت‌های سلامتی و تاثیر دوستان شما در انتخاب این عادت‌ها می‌تواند پیوندی وجود داشته باشد.
دوستی‌ها می‌توانند با افزایش سن شما تغییر کنند. هر چه سن شما بیشتر می‌شود با تغییراتی در بعضی از چیزها مواجه می‌شوید. به‌عبارت‌دیگر، این امکان وجود دارد که در دوستی‌های شما نیز تغییراتی ایجاد شود. در ادامه به سه مورد از حقیقت‌های مربوط به دوستی‌ها و نحوه تغییر آن‌ها با بالا رفتن سن اشاره می‌کنیم که می‌توانند برای شما سودمند باشند.
با بالا رفتن سن تحمل شما در برابر رویدادهای شگفت و عجیب بیشتر شود.
دکتر بلیسزنر می‌گوید: «ظاهرا افراد مسن‌تر تحمل بیشتری در برابر خصوصیات فردی دیگران دارند.» او می‌گوید که برای مثال دوستی را تصور کنید که عادت آزاردهنده‌ای همچون صحبت کردن با دهان پر دارد. دکتر بلیسزنر دریافت که افراد جوان‌تر ممکن است که رابطه خود را با این فرد به هم بزنند، اما افراد مسن‌تر به یک تصویر کلی نگاه می‌کنند و استدلال آن‌ها این‌گونه است که این دوست خصوصیات مثبتی دارد که این عادت آزاردهنده او را جبران می‌کنند.
با بالا رفتن سن این انتظار را دارید که می‌توانید خودتان یا دوستتان رابطه دوستی را به هم بزنید.
نورمن آبلس، استاد تمام روانشناسی دانشگاه دولتی میشیگان و رئیس پیشین انجمن روانشناسی آمریکا می‌گوید که افراد مسن‌تر به‌خوبی می‌دانند که ممکن است دوستان دوران دهه‌های سی‌سالگی، چهل‌سالگی یا پنجاه‌سالگی آن‌ها اکنون علایق و نیازهای متفاوتی داشته باشند که نتوان آن‌ها را برطرف کرد. دکتر آبلس می‌گوید: «ممکن است که باگذشت زمان علایق فرد تغییر کند.» او می‌گوید که چنین چیزی یک‌مسئله معمول است و شما می‌توانید از مهارت‌های جدید خود برای یافتن دوست‌های جدید استفاده کنید. او می‌گوید: «هیچ الزامی نیست که دوستی‌های شما دیرینه و بادوام باشند، بلکه این امکان وجود دارد که هر رابطه دوستی یک روزی به پایان برسد.»
دوستی یک خیابان دوطرفه است. حفظ دوستان اهمیت زیادی دارد، اما این به این معنا نیست که در هر شرایطی باید این دوستان را حفظ کرد.» او دیگران را از دوستی‌های یک‌طرفه‌ای بازمی‌دارد که تنها سودش برای طرف مقابل است. او می‌گوید که عدم تکیه کردن بیش‌ازحد به دوست یکی از الزامات در رابطه دوستی است. او می‌گوید: «رابطه متقابل یک عامل مهم است.» به‌طورکلی، در یک رابطه دوستی باید یک تعادل برقرار باشد. دکتر آبلس توصیه می‌کند: «تنها به یک یا دو دوست متکی نباشید، بلکه محدوده‌ای از دوست‌ها داشته باشید.»
منبع: روزنامه سپید