بیماری اوتیسم، که به شکل بارزی در قابلیت فرد برای برقراری ارتباط و نیز تعامل اجتماعی تأثیر می‌گذارد، حس‌های مختلف این افراد را هم دستخوش تغییراتی قرار می‌دهد. تحقیقات نشان می‌دهد حداقل برخی از جنبه‌های اختلال طیف اوتیسم (ASD) – مثلا اینکه چگونگی درک لامسه و یا تشویش و ناهنجاری‌های اجتماعی – منجر به بروز نقص‌ها و کمبودهایی در سایر نواحی مربوط به سیستم عصبی بدن می‌شود. عصب‌های محیطی که در سرتاسر اندام‌ها و اعضایی از بدن وجود دارد باعث ایجاد ارتباط بین اطلاعات حسی به مغز می‌شود. حدس و گمان‌ها مبنی بر این است که ASD به تنهایی بیماری مغزی محسوب می‌شود، اما دانشمندان می‌گویند همیشه هم اینطور نیست.
در این تحقیق، محققان به لحاظ ژنتیکی موش‌هایی را مورد آزمایش قرار داردند که جهش‌های ژنی تنها در عصب‌های حسی محیطی آنها رخ داده بود و قابیت این را داشت تا عامل محرک لمس نور را بر روی پوست شناسایی کند. آنها این مسئله را سنجیدند که موش‌ها چطور می‌توانند نسبت به محرک‌های لمسی واکنش نشان دهند، محرک‌هایی مانند توده جزئی و سبک هوا بر پشت آنها، و این مسئله را ارزیابی کردند که آیا آنها می‌توانند اشیائی با جنس‌های مختلف را از هم تشخیص دهند یا خیر. نتایج نشان داد موش‌هایی که جهش ژنی ASD تنها در نورون‌های حسی خود داشتند، حساسیت بارزی به عامل محرک لمسی از خود نشان دادند و نتوانستند اشیائی با بافت‌های مختلف را شناسایی کنند. انتقال پالس‌های عصبی بین نورون‌های حساس به لمس روی پوست و نورون‌های ستون فقرات که سیگنال‌های لمس را به مغز می‌فرستد هم در این موش‌ها عملکردی غیرعادی داشت. در مجموع این یافته‌ها نشان داد موش‌هایی که جهش‌های ژنی مرتبط با ASD داشتند در احساس لامسه آنها کمبودها و نقص‌هایی وجود داشت.
در مرحله بعد آنها میزان تشویش و تعامل‌های اجتماعی را در موش‌ها با استفاده از تست‌هایی تثبیت‌شده مورد بررسی قرار داده و این مسئله را سنحیدند که موش‌ها تا چه حد از بودن در فضای باز و تعامل با سایر موش‌هایی که قبلا ندیده‌اند پرهیز می‌کنند. نتایج خیلی جالب بود و نشان داد موش‌هایی که جهش‌های ژنی ASD تنها در نورون‌های حسی محیطی آنها رخ داده میزان تشویش آنها بیشتر بوده و تعاملشان با سایر موش‌ها کمتر است.
منبع: thehealthsite

افزایش خطر بروز اوتیسم در نوجوانان با مصرف داروی ضد‌روان‌پریشی

تشخیص اوتیسم با تست چشم