1- بیماریهای غدد درون ریز یا تغییرات هورمونی
عواملی که بر تعادل هورمونی فرد تاثیر بگذارد می تواند باعث ریزش ابرو شود. این تغییرات هورمونی شامل حاملگی، بیماریهای تیروئیدی و مصرف قرصهای پیشگیری از بارداری است که خوشبختانه پس از قطع آن رویش مجدد رخ خواهد داد. از علل دیگر، مصرف داروهای هورمونی مثل دانازول، داروهای پیشگیری از بارداری، پروژسترون، دی اتیل استیل بسترول (DES) و HCG است.
2- شیمی درمانی
اثر شیمی درمانی کاملا مشخص نیست. شیمی درمانی بر فعالیت بسیاری از سلولها تاثیر می گذارد و این موجب ریزش موقت مو می شود. شایعترین داروهای شیمی درمانی که باعث ریزش مو می گردد عبارتند از: سیکلوفسفاماید، بلئومایسین، دونوربیسین، متوتروکسات، تاموکسی فن، تاکسول، وینبلاسیتن، کلشی سین، ملفالان، 5 فلورویوراسیل، اتوپوسید، اتامبوتول، اینترفرون آلفا، اینترلوکین.
3-سرطانهای مهاجم
سرطانهایی که از محل خود انتشار پیدا می کنند و مو را درگیر می کنند، مثل لنفوم که با درگیری و ضخامت تکه ای پوست همراه است و یا لوسمی که به بافتهای عمقی انتشار پیدا می کند.
– مایکوز فونگوئید
– لوسمی
– سرطانهای موضعی پوست مثل BCC، SCC
– سارکوم کاپوزی
4- عفونت ها
عفونتهایی که مستقیما بر فولیکول یا ساقه مو اثر می کند. شایعترین عفونتهای موثر بر مو عبارتند از:
– عفونتهای قارچی
عفونتهای قارچی که بیشتر پوست سر را درگیر می کنند می تواند باعث ریزش موی موقت شوند.
– شپش
خارش و خراشیدن ابرو و مژه باعث کندن آن می شود.
– بیماری هانسن
می تواند باعث نازک شدن موی ابرو شود.
– سیفلیس
باعث ریزش موی بید خورده می شود که بیشتر در مراحل پیشرفته اتفاق می افتد.
5- بیمایهای اتوایمیون
از مهمترین آنها می توان به لوپوس اریتماتو، آلوپسی آره آتا و ویتلیگو اشاره کرد.
6- التهاب ناشی از بیماریهای معمولی پوستی
از جمله سبوره، پسوریازیس، اگزما و درماتیت تماسی می تواند در اثر خارش و خراشیدن منجر به ریزش موی ابرو شود.
7- تومورهای پوستی
تومورهای پوستی به سرعت روی پوست رشد می کنند. به این دلیل که مو قادر نیست به درون این لایه ضخیم نفوذ کند، قابلیت رشد در این تومورها را ندارد. از جمله این ضایعات پوستی می توان به سبورئیک کراتوز، مول، هیپرپلازی غدد سباسه، زگیل و همانژیوم اشاره کرد.
8- اختلالات انفیلتراسیون
از جمله آلوپسی موسینوس، بیماریهای اسکلروز و اسکار خصوصا کلوئیدهای بزرگ.
9- داروها
موی ابرو نیز مانند سایر موها تحت تاثیر بعضی از داروها ریزش پیدا می کند. از جمله آنها:
– داروهای ضد فشار خون مثل پروپرانولول، اتنولول، کاپتوپریل، کلونیدین.
– داروهای روانپزشکی مثل Prozac، لیتیوم، هالدول، آمی تریپتلین، دوگزپین، ایمی پرامین.
– داروهای تشنج مثل فنی توئین، فنوباربیتال و اسید والپروئیک.
10- فلزات سنگین و مواد سمی
از جمله نقره، ارسنیک، تالیوم، ید و طلا.
11- مصرف بیش از حد ویتامین و مواد معدنی
از جمله ویتامین B و مشتقات ویتامین A که از جمله عوارض داروهای اکوتان و اترتینات است.
12- عوامل متفرقه
از جمله گازها هالوتان در بیهوشی عمومی، هیپرتری گلیسیریدمی یا افزایش چربی خون، مصرف موضعی قطره های بتابلوکر چشمی موجب ریزش ابرو و مژه می گردد، که قابل برگشت است.
تریکوتیلوماتیا یک عادت رفتاری است که با کندن مو همراه است. انجام مکرر آن باعث ریزش دائمی مو می گردد. و کندن بیش از حد مو که می تواند باعث ریزش دائمی مو شود.
فولیکول موی ابرو به کندن حساس است و بنابراین بهتر است که فرم مورد دلخواه ابروی خود را در نظر بگیرید و از تغییر مداوم آن جلوگیری کنید.
آلوپسی آندروژنیک نیز که فرمی از طاسی است می تواند به مرور زمان بر موی ابرو اثر گذاشته و آن را نازک کند که این مشکل می تواند بدلیل تغییرات هورمونی یا تغییرات موی ابرو به واسطه افزایش سن فرد باشد.
از جمله علل شایع کم شدن موی ابرو ضربه های فیزیکی است مثل تصادف، سوختگی، حرارتی، شیمیایی یا الکتریکی.
درمان
– در مواردیکه بیماری سیستمیک یا موضعی وجود داشته باشد، باید تحت درمان مناسب قرار بگیرند و در صورت کنترل مشکل داخلی، با استفاده از جراحی پیوند ابرو امکان ترمیم وجود دارد.
– در مواردیکه علت ریزش ابرو بیماریهای روانپزشکی از جمله تریکوتیلومانیا باشد، فرد باید تحت درمان مناسب قرار بگیرد. چرا که در صورت عمل جراحی یا مصرف دارو کندن مجدد آن امکان دارد.
– در صورتیکه علت ریزش ابرو، اسکار جراحی، ترومایا سوختگی باشد، با استفاده از جراحی پیوند ابرو قابل ترمیم می باشد.
– بعضی پزشکان از ماینوکسیدیل موضعی در درمان ریزش ابرو استفاده می کنند که در صورتیکه فرضیه موثر بودن آلوپسی آندروژنیک بر موی ابرو را بپذیریم، می تواند در کاهش ریزش ابرو مفید باشد.
منبع: سیمرغ
علل ریزش ابرو و درمان آن+ توضیح دکتر سیما رسایی