در شرایطی که بچه‌هایی که دچار ADHD یا اختلال بیش‌فعالی می‌شوند در واقع سرشار از انرژی هستند، باید به خاطر داشت که انرژی زیاد به تنهایی تشخیص این بیماری را تضمین نمی‌کند. در واقع بچه‌هایی که دچار اشکال مختلف ADHD هستند در کل انرژی چندان زیادی ندارند. بنابراین سؤالی که پیش میآید این است که چه زمانی می‌‌توان گفت بچه‌ای که سرشار از انرژی است، دچار ADHD شده است؟
به منظور تعیین و تشخیص این بیماری، بچه باید در ارتباط با توانایی خود برای تنظیم سطح فعالیت‌ها دچار مشکلی مزمن و جامع بوده و در توانایی خود برای کنترل وسوسه‌هایش، اختلال زیادی داشته باشد. در واقع اختلال در نوع عملکرد و یا یادگیری یکی از مهم‌ترین نکات در تفکیک ADHD از فعالیت‌های عادی است.
اما بیش‌فعالی و سایر علائم ابتدایی آن، تکانشگری و عدم توجه از مشکلات اصلی بچه‌هایی است که دچار ADHD هستند. البته این میان اختلالات مازاد دیگری هم وجود دارد که ممکن است چندان محسوس نباشند. برای مثال:
-بچه‌هایی که ADHD دارند اغلب در پردازش اطلاعات دچار مشکل هستند. مثلا در مورد نمونه بیش‌فعالی، بچه به کُندی قادر خواهد بود اطلاعات را پردازش کند. این مسئله میتواند مسبب بروز مشکلاتی در کلاس درس شود که در آن از دانش‌آموزان انتظار می‌رود تا دقیق و سریع نسبت به نکات آموزش واکنش نشان داده و پاسخ دهند.
-بچه‌هایی که ADHD دارند به سادگی دچار یأس و ناامیدی می‌شوند و در کنترل و مدیریت احساساتشان دچار مشکل هستند. این علائم میتواند در روابط اجتماعی آنها اختلال ایجاد کرده و به تنهایی و انزوا و کم شدن اعتماد به نفس آنها بیانجامد.
-بچه‌هایی که ADHD دارند اغلب در عملکردهای اجرایی مانند نظم و ترتیب دادن به کارها، برنامه‌ریزی، اولویت‌بندی فعالیت‌ها، توجه داشتن و به خاطر آوردن جزئیات دچار مشکل هستند. این مسائل در شرایط مختلف میتواند مشکل‌ساز باشد.
-بچه‌هایی که دچار ADHD هستند تمایل دارند نسبت به بچه‌های هم‌سن و سال خود کمتر احساس بزرگی و بلوغ داشته باشند. بنابراین، بچه ۱۱ ساله‌ای که دچارADHD شده، بیشتر حال و هوای یک نونهال را دارد تا یک نوجوان در حال رشد. این بدان معناست که حتی بچه‌های نوجوانی که ADHD دارند از کمبود قضاوت برای انتخاب‌های آگاهانه در زمینه دوستی، ریسک‌پذیری و فعالیت‌های خطرزا رنج می‌برند.
منبع: msn
آیا تستی برای تشخیص بیش‌فعالی در کودکان وجود دارد؟