علل بىمیلى ممکن است مربوط به وضعیت جسمی، روحى و روانى کودک، یا وضعیت اجتماعی، اقتصادى خانوادهٔ او باشد که او را به انزوا مىکشاند و از بازى با بچههاى دیگر فرار مىکند.
علل عمدهٔ بىمیلى کودکان عبارتند از:
– ممکن است کودکى دچار ضعف در سلامت جسمانى باشد،؛ مثلاً خیلى زود از جستوخیز خسته شود یا نفس تنگى پیدا کند، یا بیمارىهائى داشته باشد که اجازهٔ بازى پر افت و خیز را به وى ندهد. در اینصورت، ترتیبى بدهید که معاشرت او با دیگر بچهها توأم با بازىهاى فکرى مناسب و جنبوجوش کمتر باشد.
– گاهى کودک، بهدلیل تفاوتهائى که با دیگران دارد، با آنان نمىجوشد. این تفاوتها ممکن است از اجبار کودک به استفاده از عینک ذرهبینى قطور گرفته، تا لکنت زبان او و حتى هوش فوقالعادهاى باشد که اینها میل به گوشهگیرى را در کودک تقویت مىکند، یا گاهى او را چنان حساس و آسیبپذیر مىسازد که با کوچکترین تمسخر و یا سرزنش دیگر کودکان، مىرنجد و از معاشرت با آنان زده مىشود. گاهى هم کودک خجالتى است و مشکل مىتواند در دوستى با بچههاى دیگر پیشقدم شود.
در چنین مواردی، مشکل او خیلى ساده و تنها با تشویقى آرام و تدریجى حل مىشود.
نصیحت و پند و اندرز دادن و تأکید بر اینکه: ‘اینقدر یک گوشه ننشین؛ تو دیگر بزرگ شدهای!’ یا چرا تو هم نمىروى با بقیهٔ بچهها بازى کنی؟’ بر ترس کودک مىافزاید. بهتر است دایرهٔ دوستىها را کمکم وسعت بخشید و ابتدا از دعوت یک یا دو کودک همسن و سال او به خانهٔ خودتان آغاز کنید.
یا مىتوانید چندینبار همراه کودک خود به تماشاى بچههائى که مشغول بازى هستند بروید تا کودک، در ضمن تماشاى آنان، لذتى را که از بازى باهم مىبرند درک کند و علاقهمند شود که خود او هم از این لذت سهمى داشته باشد.
– گاهى لوس و پرتوقع بودن کودک موجب مىشود که گروه همسالان او را طرد کنند. از اینرو، به پدران و مادران توصیه مىشود که ضمن ابراز محبت به کودک، اصول اخلاقى و انسانى و احترام به حقوق دیگران را نیز به کودک بیاموزند. بهترین روش در این مورد، این است که پدر و مادر خود الگوى تقلید براى آنان باشند.
– گاهى مادر، چون حوصلهٔ سر و صدا و شلوغى بچهها را ندارند، یا از این مىترسد که کودک او، بهعلت معاشرت با بچههاى شرور، بىادب بار آید، یا حوصله و وقت سر زدن به بچههاى مشغول بازى را ندارد، طورى با کودک رفتار مىکند و در مقابل خواست او مبنى بر بازى با دیگر کودکان واکنش نشان مىدهد که او را از بازى باز مىدارد و به انزوا سوق مىدهد.
براى مثال، مادرى که مىگوید: ‘اجازه نمىدهم با پسر همسایه بازى کنی، چون او بچهٔ شرورى است’ کودک خود را از بازىاى که ممکن است خیلى هم آموزنده و لذتبخش باشد، محروم مىکند و بعد با گفتن جملهاى نظیر: ‘بیا با خواهر کوچک خود بازى کن!’ او را به کلى از بازى روىگردان مىسازد.
خواهر کوچکى که تازه مىخواهد راه رفتن را بیاموزد، براى بچهاى سه – چهار ساله که احتیاج به نقشه کشیدن و دویدن و خندیدن دارد، همبازى خوبى نیست.
بنابراین، هوشیارى و دقت مادر و پدر در انتخاب همبازىهاى مناسب براى کودک در افزایش تمایل کودک به بازى به دیگران نقشى بسیار مهم دارد.
نکات مهم
– کودکان، به هنگام بازى با همسالان، از حالت خودمحورى بیرون مىآیند و واقعگرا (Realistic) مىشوند، به امیال و خواستههاى دیگران توجه مىکنند، از دیگران چیزى مىآموزند و به دیگران چیزى یاد مىدهند و در کنش متقابل، خیلى چیزها به همدیگر مىآموزند.
– وقتى که کودک دوست دارد به تنهائى بازى کند، باید او را به حال خود بگذارید و آزادى بدهید تا مستقلاً به بازى خودش ادامه دهد. نباید همبازىهائى را به او تحمیل کنید؛ زیرا چنین حالتى باعث اختلال در بازى او مىشود و عادت به عصبانى شدن و ایجاد درگیرى را در وى بهوجود مىآورد.
– پدران و مادران توجه کنند که کودک در سنین خردسالى هر اندازه آزاد باشد تا به تنهائى بازى کند، به همان اندازه در آینده اجتماعىتر خواهد شد.
– میل طبیعى و تشخیص کودک بهترین راهنماى ما مىباشد. آنان کمکم یاد مىگیرند با دوستان و همسالان خود همبازى شوند؛ بنابراین، نیازى به تأکید و تشویقهاى بیرونى نیست تا زودتر از موعد با بچههاى دیگر همبازى شود.
– کودک را وادار نکنید که با خواهر و برادر کوچکتر خود همبازى شود؛ زیرا آنان براى بازى کوچک هستند، در صورتىکه کودک اگر با همسالان یا بزرگتر از خود بازى کند، هم با علاقه بازى مىکند و هم در تعاملى مشترک چیزى یاد مىگیرد.
نکتهٔ دیگر اینکه، کودک بزرگتر باید همیشه ملاحظهٔ کودک کوچکتر را بکند و رفتارى عاقلانه در پیش بگیرد (در صورتىکه خود او هنوز بچه است و باید بچگى کند) و کودک کوچکتر نیز،
احتمالاً بهعلت آنکه قادر به انجام دادن همهٔ اعمال و رفتار کودک بزرگتر نیست، دچار شکست مىشود؛ که از نظر روحى و روانى به سود او نیست. از اینرو، در عینحال که اوقاتى با همدیگر بازى مىکنند، زمینههائى نیز براى بازى با همسالان فراهم شود. جالب توجه این است که هر اندازه خواهران و برادران را به بازى با یکدیگر وادار نکنیم، آنان، مشخصاً، بیشتر باهم بازى خواهند کرد.
– در بازىهاى کودکان دخالت نکنید؛ ولى لازم است پدر و مادر گاهى به اتاق و محل بازى بچهها سر بزنند، اما نه به قصد جاسوسى و بازرسى آنان بلکه به قصد بردن مثلاً چای، میوه و شیرینى براى آنان. در واقع، نباید بچهها را مطمئن ساخت که در تنهائى هیچکس به آنان سر نخواهد زد؛ چون همه نوع کودک وجود دارد و ممکن است اتفاقات خطرناکى بیفتد.
– اگر فرزند شما دوست و همبازىاى براى خودش پیدا کرده است که شما دوست ندارید با او رفت و آمد کند، تا حدّ امکان نگوئید: ‘اجازه ندارى با این کودک بازى کنی، چون بىتربیت است.’ بلکه ابتدا سعى کنید همبازى جدیدى را براى او بیابید و به جز این، در انتخاب دوست، ملاک و معیارى به کودک بدهید و بگذارید بیندیشد و خود قضاوت کند و به نتیجه برسد.
منبع: سلامتی
لینک مرتبط: هشدار؛ کم خونی کودکتان را حتما جدی بگیرید!
آیا کودکان چاق در آینده فشار خون میگیرند؟!