تنهایی حسی است که هر کسی تجربه‌اش می‌کند. بچه‌هایی که تغییر، فشار همسالان، نقل مکان خانواده و مسائل دیگر را تجربه می‌کنند، ممکن است گاهی احساس تنهایی داشته باشند. اگر فکر می‌کنید فرزند شما وارد فاز تنهایی شده، با ما همراه باشید تا بتوانید به او برای رهایی از این وضعیت کمک کنید.
آیا فرزند شما واقعا تنهاست؟ 
ممکن است کودک احساس تنهایی کند، اما به واقع تنها نباشد. اگر فرزند شما درون‌گراست، ممکن است نه به خاطر تنهایی که به خاطر میل شخصی‌اش باشد. والدین برون‌گرا اغلب درونگرایی کودک را با تنهایی اشتباه می‌گیرند. اگر فرزند شما همیشه دوست دارد تنها باشد و از تنهایی نیرو می‌گیرد، می‌شود گفت فرزند شما یک فرد درون‌گراست. در این صورت مشکل است بفهمید که فرزندتان چه موقع تنهاست و چه موقع دوست دارد تنها باشد.
آیا مشکل چیز دیگری است؟ 
اگر فکر می‌کنید فرزند شما تنهاست، شاید در مدرسه و زندگی شخصی‌اش مشکلی داشته باشد که از آن مطلع نباشید. همچنین ممکن است فرزند شما تحت تاثیر یک دوست ناباب یا قلدر قرار گرفته باشد یا آنکه از افسردگی و اضطراب رنج ببرد. سعی کنید با معلم و مشاور مدرسه دیدار کنید تا از مشکل او باخبر شوید. دوستان او را نیز در نظر بگیرید تا از وجود رفتارهای پرخاشگرانه در روابط آنها مطلع شوید. همچنین، سعی کنید برای صحبت کردن با فرزندتان وقت بگذارید تا از مشکلات او مطلع شوید.
او را در بهبود امور دخالت دهید 
اگر فرزند شما در برقراری ارتباط با همسالانش مشکل دارد، شاید باید به او کمک کنید که با همکلاسی‌هایش دوست شود. او را به باشگاه ببرید یا در کلاس‌های ورزشی ثبت‌نام کنید تا بتواند دوستان جدید پیدا کند. ببینید آیا فرزندتان علاقمندی خاصی دارد که مایل به دنبال کردنش باشد. همچنین، نحوه برقراری ارتباط او با همسالانش را زیر نظر بگیرید. ببینید آیا می‌داند چطور باید یک مکالمه دوستانه را آغاز کند؟ و آیا برای مشارکت در فعالیت‌های گروهی راحت است یا نه؟
به حرف‌هایش گوش کنید
کودکانی که در شرایط سخت قرار دارند، به شدت نیاز دارند که کسی حرف‌هایشان را بشنود. او را تشویق کنید که صحبت کند و مشکلاتش را با شما در میان بگذارد. از گوشزد کردن اشتباهاتش به او خودداری کنید و اجازه دهید از فرصت‌هایش به نحو احسن استفاده کند. اگر به حرف‌هایش گوش دهید، بهتر می‌توانید به عمق تنهایی‌اش پی برده و به او کمک کنید که بر مشکلاتش غلبه کند.
فراز و نشیب‌های رایج در دوستی‌های دوران مدرسه
وقتی کودک به سن مدرسه می‌رسد، روابط دوستانه‌اش با دیگران به اندازه روابط خانوادگی اهمیت می‌یابند. دانش‌آموزان مقطع متوسط تشنه این هستند که در بین همسالان خود پذیرفته شوند. برای آنها، دوستی هر چیزی را سرگرم‌کننده‌تر می‌سازد و حتی می‌تواند روزهای خیلی بد را به روزهای خوب بدل کند.
خوبی‌ها و بدی‌های دوستی‌های دوران مدرسه
خوبی‌ها:
اولویت دادن به روابط دوستی برای کودکان در این سن یک امر طبیعی است. در این سن ممکن است بودن در کنار دوستان از بودن در کنار والدین برای کودکان اهمیت بیشتری داشته باشد. این نباید موجب نگرانی شما شود، بلکه می‌بایست باعث خوشحالی شما شود. هیچ وقت کودک را به خاطر این کار سرزنش نکنید. چون این امر بخشی از روند طبیعی رشد اوست و به این معنی است که کودک دایره اعتمادش را تا محیط بیرون از خانه گسترش داده است. کودکان در این سن به یک شبکه قوی از روابط دوستانه نیاز دارند تا به کمک آن بتوانند از زندگی خود لذت ببرند.
بسیاری از دوستی‌های دوران مدرسه نه تنها پس از مدرسه پابرجا می‌مانند، بلکه به مراتب قوی‌تر و مستحکم‌تر شده و از منافع مشترک دو طرف قدرت می‌گیرند. دو دوست واقعی، حتی اگر در مدارس و یا کلاس‌های مختلف باشند، باز هم از اشتراکات زیادی برخوردار خواهند بود. داشتن روابط دوستی قوی در این سن بر زندگی کودک تاثیر بسیار مثبتی دارد.
منبع: parenting 

قسمت دوم را اینجا بخوانید

شناسایی و درمان زودهنگام اختلالات روانی کودکان