شاید دانستن این نکات شما را متعجب یا دست کم سرگرم کند:
نوزادها حدود 25 هفته ادرار خود را می‌خورند.
نوزادها از حدود هفته هشتم شروع به ادرار کردن می‌کنند، اگرچه عمل ادرار واقعی بین هفته‌های سیزدهم و شانزدهم که کلیه‌ها کامل‌تر شدند، اتفاق می افتد.
آن‌ها می‌توانند از حدود هفته دهم و یازدهم، ترکیب ادرار خودشان و مایع آمنیوتیک (مایعی که اطراف کودک را گرفته) بخورند. در هفته بیستم، بیش‌تر مایع آمنیوتیک از ادرار تشکیل شده است.
کودک می‌تواند طعم غذایی که مادر می‌خورد را بفهمد.
ملکول های طعم خوراکی که مادر می‌خورد، از طریق جریان خون او به مایع آمنیوتیک می‌رسد. و با توجه به این که قدرت چشایی کودک از حدود هفته یازدهم شکل می‌گیرد (درست از وقتی که دهان باز می‌شود)، می‌تواند از آن به بعد مزه هر چیزی که مادر می‌خورد را بچشد.
البته قدرت چشایی در هفته‌های بیست هشتم و نهم خیلی قوی‌تر می‌شود. و به این ترتیب، ذائقه کودک هم از درون شکم مادرش شکل می‌گیرد.
اگر مادر از بعضی مزه‌ها دوری کند، احتمالاً کودک در بیرون از شکم هم از آن طعم‌ها پرهیز می‌کند. این رابطه بعد از تولد هم ادامه می‌یابد چون مولکول‌های طعم خوراکی از طریق شیر به فرزند منتقل می‌شوند.
یک لایه سلولی مادر و فرزند را از هم جدا می‌کند.
لایه‌ای که بین جفت جنین و دیوار رحم مادر وجود دارد، آن قدر نازک است که اجازه می‌دهد مواد مغذی به راحتی از خون مادر وارد خون کودک شود، بدون این که اصلاً با هم تماسی داشته باشند.
لینک مرتبط: پزشکی قانونی مرجع صدور مجوزهای قانونی سقط جنین درمانی
خوردن چای سبز به هنگام بارداری باعث سقط جنین می شود!
مصرف کافئین پدر و مادر قبل از بارداری مساوی با سقط جنین؟!