یافته های این مطالعه که توسط محققان دانشکده بهداشت عمومی دانشگاه پیتزبورگ انجام شد، شاخص خاصی دال بر خطر ابتلا به بیماری قلبی را در زنان یائسه نشان می دهد که پیش از این شناخته نشده بود.
نتایج این مطالعه که در مجله American Heart Association منتشر شد، به راهبردهای بالقوه برای کاهش خطر ابتلا به بیماری قلبی و هدفی برای مطالعات آتی در زمینه تاثیر هورمون درمانی جایگزین در بهبود سلامت قلب و عروق، اشاره دارد.
به طور کلی دو نوع چربی اپیکارد و پارکاردیال قلب را احاطه کرده اند.
اپیکارد، نوعی چربی است که به طور مستقیم بافت قلب را می پوشاند و بین قسمت خارجی قلب و پریکارد (غشایی که قلب را می پوشاند) قرار گرفته است. این چربی منبع انرژی برای قلب است.
چربی پاراکاردیال، در خارج از غشای پریکارد و قبل از چربی اپیکارد قرار دارد؛ اما عملکردهای محافظتی آن برای قلب شناخته نشده است.
محققان در این مطالعه داده های بالینی از جمله نمونه های خون و سی تی اسکن های قلب 478 زن در پیتزبورگ و شیکاگو را ارزیابی کردند.
این زنان در مراحل مختلف یائسگی قرار داشتند، سن متوسط آنها 51 سال بود و تحت هورمون درمانی جایگزین قرار نگرفته بودند.
این محققان پیش از این در یک مطالعه نشان دادند که علت حجیم شدن چربی پاراکاردیال در دوران بعد از یائسگی، کاهش هورمون جنسی استرادیول — قویترین استروژن– در زنان میانسال است. افزایش حجم چربی اپیکارد به سایر عوامل خطرساز مانند چاقی ارتباط دارد.
در این مطالعه جدید، محققان براساس یافته های مطالعه قبلی متوجه شدند که نه تنها افزایش چربی پاراکاردیال، مختص دوران یائسگی است بلکه این افزایش در زنان یائسه و زنانی که سطح استروژن کمی دارند، با افزایش خطر رسوب کلسیم در عروق کرونر قلب هم که علامت اولیه ابتلا به بیماری قلبی است، ارتباط دارد.
آیا استرس تاثیرات مخربی بر قلب زنان جوان می گذارد؟