امید فرخزاد و همکارانش نانوذراتی طراحی کردند که ممکن است بتواند برای درمان چاقی مورد استفاده قرارگیرد، این گروه نشان دادند که استفاده از این نانوذرات در موش‌های آزمایشگاهی موجب کاهش 10 درصدی وزن در مدت 25 روز شده است.
این نانوذرات موجب تشکیل رگهای خونی در بافت چربی شده و فرآیند سوختن آنها را تسریع می‌کنند.
به گزارش ستاد ویژه توسعه فناوری نانو،محققان با استفاده از این نانوذرات درمدت 25 روز، 10درصد از وزن موش‌های آزمایشگاهی را کاهش دادند؛ بدون اینکه اثرات منفی جانبی ایجاد شود، این داروها قادرند بافت سفید چربی را که وظیفه ذخیره‌سازی چربی را به عهده دارند، به بافت قهوه‌ای چربی تبدیل کنند که وظیفه‌اش سوزاندن چربی است.
این داروها رشد رگهای خونی جدید در بافت چربی را تحریک می‌کنند، این کار روی عملکرد نانوذرات تأثیرمثبت داشته و موجب می‌شود بافت سفید به بافت قهوه‌ای تبدیل شود.
این داروها برای درمان چاقی، تأییدیه سازمان FDA آمریکا را دریافت کرده و داروی جدیدی محسوب نمی‌شوند، اما مسئله جدید در این پروژه، ارائه روشی نوین برای رهاسازی این دارو است که با استفاده از آن می‌توان دارو را در بافت چربی به شکلی وارد کرد که اثرات جانبی ناخواسته آن روی بخش‌های دیگر بدن به کمترین مقدار خود برسد.
دیوید کوچ از محققان MIT گفت: مزیت این روش آن است که می‌توان نقطه‌ای خاص در بدن را مورد هدف قرارداد، به طوری که کمترین اثر جانبی روی بدن به وجود آید، با این روش میزان چربی‌های بدن کاهش یافته و اثرات منفی دارو دیده نخواهد شد.
امید فرخزاد و همکارانش نتایج یافته‌های خود را در قالب مقاله‌ای در Proceedings of the National Academy of Sciences به چاپ رساندند.
این گروه نشان دادند که رشد رگهای خونی در بافت چربی می‌تواند فرآیند تبدیل بافت سفید به قهوه‌ای را تسریع کرده و به کاهش وزن کمک شایانی کند.
استفاده از نانوذرات شرایطی را فراهم می‌کند که بتوان دُز بالایی از دارو را وارد بافت چربی کرد، در حالی که تجمع آنها در نقاط دیگر بدن به حداقل می‌رسد.
نانوذرات مورد استفاده در این پروژه به گونه‌ای طراحی شده‌اند که دارو را درون هسته آبگریز خود ذخیره کنند و به پلیمر PLGA متصل شوند.
دو داروی مختلف در این ذرات قرار داده شد: اولین دارو روسیگلیتازون نام دارد، استفاده از این دارو که برای درمان دیابت به دلیل اثرات جانبی که دارد، با محدودیت روبرو است، دومین دارو پروستاگلادین نام دارد که یک نوع هورمون انسانی است هر دو دارو گیرنده‌ای موسوم به PPAR را فعال می‌کنند که در نهایت موجب تشکیل رگهای خونی می‌شود.
پوسته خارجی این ذرات با پلیمر PEG پوشانده شده که مولکول هدف‌گیری کننده سلول‌های هدف نیز روی آن قرار داده شده است تا دارو با انتخاب‌گری بالا بتواند به هدف برسد، این مولکول به پروتئین‌هایی که در سطح رگهای خونی بافت چربی قرار دارند متصل می‌شود.
فرخزاد معتقد است که این دارو به صورت تزریقی نتیجه بهتری نسبت به مصرف خوراکی دارد.
منبع: سلامت نیوز