گرچه طبق آئین نامه مصوب سال 1379، تنبیه بدنی دانش آموزان سال هاست که منسوخ و ممنوع شده است اما هر ازگاهی شنیده می شود که در برخی مدارس آموزگاران اقدام به تنبیه بدنی دانش آموزان می کنند.
این اقدام نه تنها زخمی عمیق بر روح و روان دانش آموز وارد می کند بلکه امروز در سایه اطلاع رسانی تصویری، شبکه های اجتماعی، کل جامعه را تحت تاثیرات منفی خود قرار می دهد.
اینگونه تصاویر که نمونه آن هفته گذشته در شبکه های اجتماعی و فضای مجازی مشاهده شد نشان می دهد، هنوز هم تنبیه بدنی در برخی مدارس کشورمان وجود دارد و مقررات آموزشی در این مدارس نقض می شود.
در ماه های و هفته های گذشته اخبار تصویری از تنبیه بدنی دانش آموزان در نقاط مختلف کشور از جمله تنبیه با فرو کردن مداد در سر دانش آموز، سیلی محکم منجر به شکستگی بینی، تنبیه با لوله پلاستیکی و جراحت عمیق در دست دانش آموز و موارد بسیاری از این قبیل در شبکه های اجتماعی منتشر شد.
بی تردید این نوع تنبیه همواره در برخی مدارس و جود داشته اما کمتر رسانه ای شده در حالیکه هم اکنون با پیدایش شبکه های اجتماعی شرایط کاملا تغییر یافته و ناهنجاری در رفتارهای آموزشی حتی اگر در منطقه ای دور افتاده و محدود رخ دهد کل اجتماع را تحت تاثیرات منفی خود قرار می دهد.
در این زمینه کارشنان امور فرهنگی و آموزشی براین نکته تاکید دارند که علاوه بر اقدام های بخشنامه ای، نظام آموزشی کشور در کنار تحول در عرصه آموزش و محتوای کتابهای درسی دانش آموزان باید بدنبال تحول در رفتار آموزشی معلمان و مربیان تربیتی مدارس باشد زیرا ضایعه ای که بر اثر رفتار و اخلاق سوء یک مربی آموزشی ایجاد می شود آثار و عواقبی جبران ناپذیر بر کلیت جامعه دارد.
از سوی دیگر در دیدگاه اسلام تشویق مقدم بر تنبیه است و تنبیه با رعایت موازین اسلامی کاری دشوار است و هر کسی از عهده آن بر نمی آید.
رسول اکرم (ص) نیز در این رابطه فرموده اند: کودکان را دوست بدارید و با آنها رحیم و مهربان باشید و در جای دیگر می فرمایند: نسبت به کسی که به او تعلیم می دهید و نسبت به کسی که از او علم و ادب می آموزید، نرم و ملایم و مهربان باشید.
همچنین از حضرت علی (ع) نقل شده است: پند پذیری انسان بوسیله ادب و تربیت است .
امروزه نیز بسیاری از روانشناسان معتقدند که تنبیه های بدنی دانش آموزان می تواند منجر به بروز رفتارهای پرخاشگرانه، تهاجمی و همچنین سوء رفتارهای جدی و ترویج خشونت در جامعه شود.
یک روانشناس ارشد تربیتی در این زمینه به خبرنگارما گفت: تنبیه در اصطلاح علمی ایجاد یک موقعیت ناخوشایند پس از بروز رفتار نامطلوب است که با هدف کاهش یا حذف رفتاری خاص اعمال می‌شود.
زهره کثیری افزود: اعمال قدرت از طریق تنبیه بدنی و ضرب و جرح خواه و ناخواه، کودک را دچار عارضه های جسمی و روانی می کند و یا در مواردی او را به موجودی رنجور و ناتوان مبدل می سازد.
وی تصریح کرد: بسیاری از کودکان و نوجوانان پس از اعمال تنبیه بدنی بر آنها به سمت دروغ گویی، ریاکاری، کندذهنی، بی‌ارادگی، از دست دادن اعتماد به نفس و حس کنجکاوی، بی اعتمادی و کینه توزی، یاس و نومیدی، سرکشی و طغیان، خشم و شرارت، احساس حقارت، حزن و اندوه، تنفر و دشمنی کشیده می شوند.
این روانشناس افزود: یکی از عوارض بسیار نامطلوب استفاده مکرر از تهدید و تنبیه بدنی که حتی در دوره‌های بالاتر تحصیلی هم مشاهده می‌شود، جانشین شدن ترس از شکست به جای شوق و پیشرفت است.
وی خاطرنشان کرد: کودکی که تنبیه شده ممکن است نسبت به فردی که وی را تنبیه کرده واکنش منفی نشان دهد یا حتی به او حمله ور شود و پرخاش کند و یا از آن فرد برای همیشه دوری کند.
کثیری، بااشاره به عواقب و تبعات تنبیه بدنی بویژه در دانش آموزان گفت: شایسته است که متولیان نظام آموزشی بیش از پیش بر حساسیت این نوع رفتارها در جامعه آگاه باشند زیرا آثار آن در برگیرنده کل جامعه خواهد بود.
نظام پرورشی و آموزشی هنگامی موفق می‌شود که با حذف تنبیه بدنی و خشونت فیزیکی علیه دانش آموزان بتواند با بحث و بررسی و تحقیقات روان شناسانه اما واقع گرایانه جایگزین های مناسب و کارآمد را با قدرت تضمین اجرایی ارائه کند.