زندگی پراسترس و چاقی

 این پژوهشگران گفتند؛ رابطه میان میزان‌های بالای کورتیزول، یک هورمون استرس و افزایش وزن را یافته‌اند.
آندرو استپتو، سرپرست این پژوهش و استاد روانشناسی در یونیورسیتی کالج لندن، گفت: «ما نمی‌دانیم کدام پدیده اول رخ می‌دهد، بالا رفتن وزن یا افزایش کورتیزول.»
این گروه پژوهشگران در این بررسی میزان‌های کورتیزول را در یک دسته مو به درازای ۲ سانتی‌متر که در نزدیک‌ترین فاصله ممکن است از پوست سر بریده شده بودند، آنالیز کردند. به گفته این پژوهشگران، اندازه‌گیری کورتیزول در این نمونه مو بیانگر میزان‌های این هورمون در بدن در دو ماه گذشته است.
کورتیزول هورمون اصلی استرس بدن است و هنگام پاسخ «گریز یا ستیز» به خطر تولید آن افزایش می‌یابد. این هورمون به گریز از خطر کمک می‌کند، اما بالا بودن مزمن کورتیزول در بدن با افسردگی، افزایش وزن، اضطراب و مشکلات دیگر ارتباط دارد.
این بررسی شامل بیش از ۲۵۰۰ فرد بزرگسال ۵۴ سال و بالاتر در انگلستان می‌شد. این پژوهشگران در این نمونه افراد میزان‌های کورتیزول را با وزن بدن، دور کمر و شاخص توده بدنی (BMI) (یک تخمین تقریبی چربی بدن بر اساس قد و وزن) مقایسه کردند. آنان همچنین به این موضوع توجه کردند که چگونه میزان‌های کورتیزول با چاقی مداوم ارتباط دارند.
افراد با میزان‌های بالاتر کورتیزول دور کمر بزرگ‌تری هم داشتند (دور کمر بالاتر از 5/101 سانتی‌متر در مردان و بالاتر از ۹۰ سانتی‌متر در زنان یک عامل خطرساز برای بیماری قلبی است). افراد با میزان بالاتر کورتیزول هم‌چنین شاخص توده بدنی بالاتری داشتند که نشانگر میزان بیشتر چربی بدن است.
میزان بالاتر کورتیزول همچنین با میزان‌های بیشتری از چاقی در طول چهار سال این بررسی همراهی داشت.
گرچه این بررسی همراهی میان کورتیزول و چاقی را پیدا کرد، رابطه سببی میان این دو را ثابت نمی‌کند.
از طرف دیگر یک کارشناس روش به‌کاررفته را در این بررسی مورد سوال قرار می‌دهد. کانی دیکمن، رئیس بخش تغذیه در دانشگاه واشنگتن در سنت‌لوئیس، می‌گوید: «در حال شواهدی در تایید استفاده از نمونه‌های مو به عنوان عامل پیش‌بینی‌کننده برای وزن یا چاقی وجود ندارد.» این پژوهشگران یادآور شدند که استفاده از کورتیزول مو یک شیوه نسبتا جدید است که به آسانی قابل انجام است و ممکن است به پژوهش درباره این موضوع کمک کنند.
استپتو گفت: «ما در هر دو جنس رابطه‌ای میان چاقی و کورتیزول پیدا کردیم و از این لحاظ تفاوتی میان مردان وزنان مشاهده نمی‌شد.»
همچنین این رابطه میان چاقی و کورتیزول در همه سنین مشاهده می‌شد. میانگین سنی افراد موردبررسی ۶۸ سال بود. بنابراین به گفته استپتو با توجه همه مردان وزنان در این بررسی در سنین بالا بودند، شاید این رابطه در بزرگسالان جوان‌تر صدق نکند. همچنین پژوهشگران بر اساس این بررسی نمی‌توانستند بگویند آیا میزان بالای کورتیزول باعث پرخوری ناشی از استرس در این افراد شده یا نه. نتایج این پژوهش در ۲۳ فوریه در ژورنال Obesity منتشر شده است.
کارشناسان تغذیه می‌گویند بسیاری از افرادی که تحت استرس قرار می‌گیرند، پرخوری می‌کنند.
دیکمن گفت: «کنترل پرخوری ناشی از استرس کار پیچیده‌ای است و شیوه‌ای که در برخی از افراد موثر است، لزوما در افراد دیگر تاثیربخش نیست.»
پیشنهاد او برای مقابله با این نوع پرخوری داشتن یک برنامه منظم وعده‌های غذایی است. این کار مانع از افت قند خون می‌شود که می‌تواند باعث برانگیختن پرخوری شود.
دیکمن می‌گوید، غذا را همیشه در بشقاب بگذارید و بخورید و مستقیما از منبع اصلی آن نخورید.
پیشنهاد دیگر او این است که از انجام دادن کاری دیگر هنگام غذا خوردن پرهیز کنید. هنگام غذا خوردن به چک کردن ایمیل، تماشا کردن تلویزیون یا فیلم یا کارهای دیگر نپردازید.