دانستنی هایی درباره «به»

«به»یک میوه پرخاصیت بوده و از درختی با ارتفاع حداکثر ۵ متر حاصل می‌شود. درخت به شبیه درخت سیب بوده و در فصل پاییز میوه می‌دهد، تخم میوه به را به دانه گویند که اثر درمانی آن بسیار زیاد است. برگ، میوه، دانه و سایر قسمت‌های درخت به دارای خاصیت درمانی بوده و به، به صورت خام، پخته، شربت، مربا، ژله، کمپوت و جوشانده مصرف می‌شود و به‌طور کلی برای تقویت قلب و اعصاب بسیار مفید است. فیبر موجود در میوه به نیز خواص درمانی داشته و مربای آن ضد نفخ بوده بر خلاف خود به که نفاخ است.

به دارای ویتامین‌های A، B و C و همچنین املاحی مانند پتاسیم، روی، فسفر، کلسیم، آهن، منیزیم و سلنیوم است لذا از آنجایی که یک مولتی ویتامین کامل محسوب می‌شود برای درمان لاغری و جلوگیری از چاقی مصرف این میوه توصیه می‌شود. «به» همچنین دارای ویتامین E و آنتی اکسیدان بوده و جلوی سرطان را می‌گیرد.

سلامت پوست و مو
جوشانده «به» دانه روی پوست برای ترک لب، پوست و ناراحتی‌های بواسیر بسیار مناسب بوده و جوشانده برگ درخت به برای پانسمان سطح بدن و شست‌و‌شوی چشم به کار می‌رود. به برای کسانی که عرق بدن آن‌ها بدبو است نیز مفید است و مشکلشان را رفع می‌کند. یک لیوان آب به، به همراه نصف لیوان روغن زیتون زمانی که جوشانده شوند روغن به تهیه می‌شود؛ مالش روغن به، به بدن برای شوره سر و سوزش دهان مفید است.
سلامت دستگاه گوارش
تانن موجود در به در معالجه اسهال و ورم روده بسیار موثر است، به دانه نیز ورم معده را رفع کرده و می‌توان ۴ گرم به دانه را با سه چهارم لیوان آب مخلوط کرد و پس از هم زدن و ایجاد حالت ژلاتینی برای رفع معده درد آن را استفاده کرد. جوشانده برگ به قابض است و در هضم موثر واقع می‌شود. آب به مخلوط با شکر نیز در معالجه معده و روده موثر است. به همچنین برای اسهال مزمن، خلط خونی و ورم کبد مفید و این مشکلات را در افراد دچار این بیماری‌ها رفع می‌کند. زنان باردار نیز برای رفع مشکل تهوع در این دوران می‌توانند به مصرف کنند. جوشانده برگ به بهترین راه درمان عصبانیت است. ویتامین B موجود در به نیز سبب آرامش اعصاب و تقویت قلب می‌شود.
رفع بی‌خوابی
جوشانده برگ درخت «به» بی‌خوابی را درمان کرده و در صورتی که این جوشانده طی ۱۰ دقیقه تهیه شود و با شکوفه نارنج شیرین مخلوط شود و قبل از خواب افرادی که دچار بی‌خوابی هستند آن را مصرف کنند دیگر دچار مشکل اختلالات خواب نمی‌شوند. دم کرده شکوفه «به» به اضافه عرق بهار نارنج نیز برای خواب آوری مناسب است.
درمان سرماخوردگی
لعاب خیس کرده به دانه گلودرد را تسکین و سرفه را درمان می‌کند. همچنین برای رفع عطش، سوزش دهان و گرفتگی صدا خوردن به دانه بسیار موثر است.
سلامت روان
جوشانده برگ به بهترین راه درمان عصبانیت است. ویتامین B موجود در به نیز سبب آرامش اعصاب و تقویت قلب می‌شود.
معمولا آنچه در متون سنتی به عنوان چای انواع میوه‌ها اشاره می‌شود همان دمنوش است و منظور از چای «به» در واقع همان دمنوش «به» است. دمنوش «به» یکی از نوشیدنی‌های سنتی قدیمی‌ایرانی‌هاست که برای تهیه آن ابتدا باید «به» را خشک کرد. البته برای خشک کردن «به» هرگز نباید آن را تحت حرارت یا آفتاب قرار داد. روش درست این است که آن را به قطعات کوچک تقسیم کنیم یا در سایه قرار دهیم تا خشک شود. اگر «به» را یک تکه بگذاریم گرچه روند خشک شدن طولانی‌تر می‌شود اما مواد بیشتری در آن باقی می‌ماند. وقتی «به» خشک شد، می‌توان آن را بسته‌بندی کرد و در فریزر قرار داد.
روش تهیه
برای تهیه دمنوش «به» باید به اندازه نصف قاشق غذاخوری «به» خشک شده را در یک لیوان آب جوشیده ریخت و در آن را گذاشت تا دم بکشد. بعد از یک ربع این دمنوش آماده نوشیدن است.
در فصولی که «به» در دسترس است، می‌توان برای تهیه دمنوش آن از میوه تازه هم استفاده کرد. به این ترتیب که میوه را رنده می‌کنند و یک قاشق غذاخوری از آن را در آب جوش می‌ریزند و بعد از یک ربع دمنوش به دست آمده را مصرف می‌کنند. البته بهتر است آن را صاف و بعد میل کنید. خوردن این دمنوش بعد از غذا اشکالی ندارد اما در این شرایط باید کمی‌غلیظ‌تر مصرف شود و میزان آب جوشیده اضافه شده به نصف لیوان کاهش یابد تا به تقویت دستگاه گوارش کمک کند. این نوشیدنی آرامشبخش است و به تقویت قوای مغزی نیز کمک می‌کند.
توجه توجه
کرک یا پرزی که روی به می‌باشد، هضمش سنگین است و برای حلق و صدا مضر می‌باشد، لذا باید قبل از خوردن به پرزهای روی آن را پاک نمود.
مصرف «به» به صورت خام مضر است زیرا «به» خام رگ‌های بدن را مسدود می‌سازد؛ پس هنگام انتخاب، «به»‌های زردرنگ و رسیده را انتخاب کنید و اگر نرسیده و سبز هستند چند روزی در دمای اتاق قرار دهید تا برسند.
جویدن هسته ی «به» یا همان «به دانه» به میزان کم برای تقویت نیروی جنسی و رفع کندی دندان مفید است اما هرگز نباید آن را به صورت له شده یا خرد شده، جوشاند و خورد؛ زیرا با این کار، موادی به نام آمیگدالین در «دانه به» تجزیه (هیدرولیز) می‌شوند و اسید سیانیوریک تولید می‌کنند که اسیدی خطرناک است. با مکیدن یا خوردن دانه به، لعاب از روی آن جدا و دانه بدون هیچ تغییری دفع می‌شود؛ در این صورت خطر تولید اسید سیانیوریک وجود ندارد، اسید سیانیوریک فقط با له یا خرد شدن دانه در محیط معده تولید می‌شود.