مدیکال ساینس، برای این منظور در ابتدا نانوذرات پوشیده از نوعی آنتی بادی را که قابلیت شناسایی پروتئین HER2 را دارد به بدن بیمار وارد می‌کنند.این پروتئین در 40 درصد از انواع سرطان‌های سینه یافت می‌شود و تومورهای حاوی آن معمولا به سرعت رشد می‌کنند.
این آنتی بادی‌ها امکان چسبیدن نانوذرات به سلول‌های سرطانی را فراهم می‌کنند. سپس دو نوع سلول دیگر که به نانوذرات چسبیده‌اند، سلول‌های سیستم ایمنی بدن موسوم به ماکروفاژ و فاگوسیت را فراخوانی می‌کنند تا سلول سرطانی را از بین ببرند.
این فرآیند تنها مرحله اول کار است. پس از این که سلول‌های سیستم ایمنی به تومور رسیدند، سلول‌های سرطانی چسبیده به نانوذرات را می‌بلعند، سپس اطلاعاتی را برای سلول‌های T ارسال می‌کنند که باعث حمله آن‌ها به تومور و نابود کردن سایر سلول‌های سرطانی می‌شود. در این مرحله اطلاعات مربوط به سلول‌های سرطانی در حافظه سلول‌های T ثبت می‌شود تا در صورت بازگشت چنین سلول‌هایی به بدن، بتوانند آن‌ها را شناسایی و نابود کنند. به عبارت دیگر سلول‌های T از این پس عملکری شبیه به واکسن سرطان خواهند داشت.
در آزمایشات اولیه با موش‌ها استفاده از این شیوه موجب کاهش 70 تا 80 درصدی اندازه تومور سرطانی شد و سیستم ایمنی آن در برابر سلول‌های سرطانی که پس از یک ماه به بدن موش‌ها وارد شدند، به شدت مقاومت کرد.