آیا صحبت کردن با خود نشانه اختلال روانی است؟

 بدون شک یکی از تعجب برانگیز صحنه هایی که هر انسانی ممکن است با آن مواجه شود؛ مشاهده فردی است که بلند بلند با خود حرف می زند. این غیرمعمول به حدی است که اغلب افراد گمان می کنند آن شخص دچار توهم شده است. تصوری که حالا یافته روان پزشکی آن را نقد می کنند و نادرست می دانند.
چنین تصوری بیش از هر چیز در تلقی ما نسبت به ارتباطات ریشه دارد. برای بیشتر انسان ها ارتباطات حاصل تعامل و گفت و گوی افراد با یکدیگر است. این در حالی است که صحبت کردن با خود؛ چه به شکل درونی باشد و چه بیرونی یکی از اشکال مهم ارتباطات است. بر اساس یافته های به دست آمده از آخرین تحقیقات انجام شده، صحبت درونی با خود یعنی سوال پرسیدن بدون صوت بیرونی، کمک بسیاری به سلامت روان می کند.
این امر بدین خاطر است که صحبت درونی کمک بسیاری به کنترل خود می کند. نکته جالب توجه این است که بلند بلند صحبت کردن و حتی صدا زدن نام خود نشان از توان بالای قوای شناختی مغز دارد نه بیماری روانی. توجه به این مطلب ضروری است که منظور صحبت با خود تکرار جملات عادی و روزمره مانند: کلیدم کجاست؟ نیست؛ بلکه مقصود صحبتی که بدل به مکالمه با خود شود.
نمونه بارز چنین امری را می توان در نوزادان مشاهده کرد. آنها در ابتدا هر چیزی دانسته های خود را چه آوا باشد چه کلمه لاند بلند می گویند و این مسئله باعث رشد قوع شناختی مغز آنها و گسترش بیانی آنها می شود. این در حالی است که روش هایی مانند نوشتن دارای چنین کارکردی نیستند و توان کنترل خود را افزایش نمی دهند.
بنابراین، اگر عادت دارید با خودتان بلند بلند صحبت کنید یا دائم درون مغزتان گفت و شنودی بر پاست نگران نشوید. شما جز سالم ترین افراد دسته بندی می شوید؛ چراکه خود کنترلی بیشتری و مغزی فعال تر دارید.
با خود حرف می زنید؟ نابغه هستید یا دیوانه؟