تیک‌ها به چهار دسته تقسیم می‌شود؛ تیک‌های ساده و گذرا. این تیک‌ها معمولا در کودکان شایع است و نیاز به روانشناس ندارند. در این دوره فقط کافی است به آنها تذکر بدهیم و هر بار که تیک را می‌بینیم به آنها یادآوری کنیم. معمولا این نوع تیک نهایتا 6 ماهه از سر کودک می‌افتد. تیک‌های عصبی مزمن که از 12 ماه بیشتر باشند معمولا پایدار هستند و به درمان نیازمند.
شدت این نوع تیک‌ها ممکن است ساعت به ساعت و روزبه‌روز تغییر کند. تیک‌های عصبی ساده و متداوم. این تیک‌ها نیز بیشتر در کودکان شایع است و اگرچه مانند تیک‌هایی که پیشتر گفته شد 6 ماهه از بین نمی‌رود اما نهایتا تا دوران نوجوانی از سر کودک می‌افتد و جای نگرانی نیست. این تیک‌ها پیدا و پنهان هستند گاهی زیاد و گاهی کم می‌شوند. تیک‌های توره و سندروم حرکتی. که بدترین نوع تیک‌ها است و فرد حتما باید به روانپزشک مراجعه کند.
این تیک‌ها با نوعی تحریک‌پذیری و وسواس همراه است و شرایط ناراحتی و عصبی‌کننده می‌تواند تیک را افزایش بدهد. درمانی که برای همه تیک‌ها پیشنهاد می‌شود تکرار و توصیف تیک در آینه است. آنالیز شرایط و مواقعی که تیک اتفاق می‌افتد و کم کردن آن شرایط و موقعیت‌ها. به اطرافیان بگویید هر بار که تیک را دیدند هشدار بدهند و از هشداردادن‌های بسیار زیاد در تایم کم خسته نشوند.