بنابراین، پزشکان باید آگاه باشند که از کودکانی که تحت پیوند کلیه قرار گرفته‌اند، مراقبت بیشتری به عمل آورده و آنها را تحت پایش منظم داشته داشته باشند.
بدخیمی پس از پیوند، یک خطر شناخته شده از ایمونوساپرسیوها است و ممکن است مسئول تا 18 درصد از همه مرگ‌های پس از پیوند کلیه در کودکان باشد.
محققان آمریکایی University of Minnesota در این مطالعه، به تشریح بروز بدخیمی‌های پس از پیوند، نوع بدخیمی‌ها، و عوامل خطری پرداختند که ممکن است بیماران را برای ابتلا به بدخیمی‌های پس از پیوند در معرض خطر بیشتر قرار دهند. در این مطالعه، 885 کودک که دریافت کننده پیوند کلیه بودند، بررسی شدند.
در طول دوره پیگیری، که بین کمتر از 1 سال تا 52 سال متغیر بود، 136 بیمار مبتلا به بدخیمی‌های پس از پیوند شده بودند. این میزان، یعنی درصد تجمعی از 4 درصد در 10 سال به 13 درصد در 20 سال، 26 درصد در 30 سال و 36 درصد در 40 سال خواهد رسید.
نرخ سرطان میان کودکانی که پیوند کلیه گرفته بودند، حدود 6 برابر بیشتر از جمعیت عمومی کودکان صفر تا 5 سال گزارش شد (126 در مقابل 21 در هر 100 هزار نفرـ سال) و خطر سرطان نیز به‌طور مشابهی در طول دوره بزرگسالی افزایش داشت.
بدخیمی‌های پوستی، شایع‌ترین سرطان‌های مشاهده شده در این دسته از بیماران بود (9/52 درصد از افرادی که مبتلا به بدخیمی‌های پس از پیوند می‌شوند). پس از آن، بیماری لنفوپرولیفراتیو پس از پیوند (PTLD) در 6/34 درصد از بیماران دیده شد.
از میان 3/21 درصد از بدخیمی‌های پس از پیوند که کارسینومای غیرپوستی تشخیص داده شده بودند، شایع‌ترین آنها عبارت بودند از کارسینومای کولورکتال (4/4 درصد)، کارسینومای پاپیلاری تیروئید (7/3 درصد)، کارسینومای اسکوآموس سل دهانی (9/2 درصد) و پستان (2/2 درصد) و آدنوکارسینومای سرویکال (2/2 درصد).
خطر مرگ در دوره پیگیری، میان دریافت کنندگان پیوند که به بدخیمی‌های پس از پیوند مبتلا شدند، در مقایسه با بیمارانی که با بدخیمی‌های پس از پیوند مواجه نشدند، دو برابر بیشتر بود.
آنچه در میزان نرخ مرگ به دلیل بدخیمی‌های پس از پیوند در دریافت کنندگان پیوند کلیه از دهه 1970 رخ می‌نمایاند، آن است که با گذشت هر دهه از آن، نرخ مرگ به دلیل عفونت تا 33 درصد کاهش و میزان مرگ به دلیل بدخیمی‌های پس از پیوند تا 10 برابر افزایش نشان می‌داد. در مقام مقایسه، نرخ مرگ و میر در اثر علل قلبی‌عروقی در همان دوره زمانی، 3 برابر افزایش نشان می‌داد.
عواملی که با افزایش خطر بدخیمی‌های پس از پیوند ارتباط مستقلی را نشان دادند، عبارت بودند از سن بیشتر در هنگام پیوند (بیشتر از 3 سال)، و دریافت پیوند از یک اهداکننده زنده نامرتبط (در مقابل دریافت از اهداکننده سالم مرتبط). هرچند، زمانی که آنالیزها به سال 2000 و به بعد محدود شد، این ارتباط‌ها نیز محو شدند.
در حال حاضر، گایدلاین‌های مبتنی بر شواهد غربالگری سرطان در دست نیست، بنابراین پزشکان به‌طور کلی براساس پروفایل هر فرد، اقدام به تعیین رویکردهای غربالگری برای وی می‌کنند.
محققان با توجه به نتایج به دست آمده، توصیه می‌کنند کودکانی که تحت پیوند کلیه قرار می‌گیرند، سالانه چک‌آپ‌هایی منظمی را از نظر زگیل‌ها و خال‌ها داشته باشند. این دسته از بیماران باید از نظر عفونت‌های ویروسی CMV و EBV تحت نظر باشند. ببه نظر می‌رسد سوال‌های مرتبط با غربالگری سرطان باید قسمتی از یک ویزیت سالانه باشد.
واکسن ویروس پاپیلومای ویروسی، واکسن مهمی است که پیش از پیوند برای کودکان تجویز می‌شود تا خطر سرطان سرویکس کاهش یابد.
منبع: سپیدآنلاین