تار عنکبوت به دلیل استحکام و ارتجاع‌پذیری برای تولید تارهای ویولن و کمربند ایمنی ماشین به کار می‌رود و در آینده در ساخت ابزار الکترونیکی و همچنین در ژن درمانی کاربرد خواهد داشت.
در حال حاضر، یکی از مشکلات قابل توجه در جراحی پلاستیک و ترمیم، پارگی عصب‌ها و ایجاد فاصله بیش از 5 سانتی‌متر بین آن‌هاست و این امر می‌تواند در اثر یک تصادف ناخوشایند یا برداشتن یک تومور رخ دهد. در حالی که جراحان می‌توانند از پیوند بافت برای متصل‌کردن دوباره عصب‌های آسیب‌دیده استفاده کنند، این موضوع فقط برای فواصل 4 سانتی‌متری ایجاد شده بین عصب‌های آسیب دیده کاربرد دارد.
دانشمندان دانشگاه وین به تازگی در صدد حل این چالش بر آمده‌اند و برای انجام این کار تار عنکبوت را انتخاب کرده‌اند. ابریشم عنکبوت طلایی بومی تانزانیا در مقابل پارگی مقاوم‌تر از نایلون است، 4 برابر ارتجاعی‌تر از فولاد است و ثبات خود را تحت دمای تا 250 درجه سانتی‌گراد حفظ می‌کند.
ابریشم تنیده شده توسط این عنکبوت همچنین دارای خواصی ضدباکتریایی بوده و ضدآب است و معمولا توسط ماهیگیران بومی کشور تانزانیا برای تولید تور ماهی‌گیری به کار گرفته می‌شود.
دانشمندان به تازگی تکنیک میکروجراحی جدیدی ارائه داده‌اند که از ابریشم عنکبوت مزبور جهت متصل کردن دوباره گسست‌های بزرگ بین فیبرهای عصبی آسیب دیده بهره می‌برد.
این تکنیک بر روی مدل‌های حیوانی آزمایش شده و فاصله ایجاد شده بیش از 6 سانتی‌متر بین عصب‌های آسیب دیده را ترمیم کرد. این فیبرهای عصبی ظرف 9 ماه دوباره به هم متصل شدند و تارهای ابریشم نیز بدون ایجاد هیچ گونه واکنش منفی به طور طبیعی توسط بدن تجزیه شدند.
تیم تحقیقاتی اعلام کرده برای ترمیم کردن فاصله 6 سانتی‌متری ایجاد شده بین عصب‌های آسیب دیده، چند صد متر ابریشم لازم است و آنها با در اختیار داشتن 21 عنکبوت در آزمایشگاه، ظرف فقط 15 ماه، 200 متر ابریشم در اختیار داشتند.
محققان به دنبال گرفتن تایید استفاده از ابریشم این عنکبوت به عنوان یک ابزار پزشکی هستند تا بتوانند این تکنیک را بر روی انسان‌ها نیز آزمایش کنند. چنانچه همه چیز خوب پیش برود، می توان این شیوه را برای حل مشکلات پزشکی دیگر مانند آسیب‌های وارده به رباط، سوختگی‌های عمیق و حتی بیماری‌های عصبی هم اعمال کرد.