اما کارشناس‌ها می‌گویند که والدین نباید صرفا به دلیل برجسته نبودن فرزند خود در میان هم‌کلاسی‌ها یا در جشن‌ها احساس ناراحتی کنند. دکتر جاناتان پقیلی، روانشناس کودک در بیمارستان کودکان شهر شیکاگو می‌گوید: «یک قاعده تجربی این است که اگر کودکی یک یا چند دوست دارد جای نگرانی زیاد نیست، اما بعضی از کودکان به هر دلیلی هیچ دوستی ندارند و این می‌تواند مشکل‌آفرین باشد.» علاوه بر این، دکتر پقیلی می‌گوید: «اگر کودکی حداقل یک دوست داشته باشد، درنتیجه یک تریبونی دارد که می‌تواند از طریق آن دوستی را تمرین کند.»
دکتر چارلز سوفی، روان‌پزشک شهر بورلی هیلز می‌گوید که با شروع سن 3 یا 4 سالگی کودک والدین می‌توانند متوجه شکل‌گیری الگویی در کودک خود شوند که مرتبط با دوستان و دوستی است. او می‌گوید: «اگر از معلم، مربی یا پرستار کودک خود می‌شنوید که کودک شما در زمین‌بازی یک آدم گوشه‌گیر است، چیزی را با دیگران تقسیم نمی‌کند، دیگران او را به عضویت گروه خود درنمی‌آورند و فرد خشمگینی است، وقت آن است که به کودک خود بیشتر توجه کنید و در جهت مشکل او برآیید.» به عقیده دکتر سوفی، اولین گام این است که از چندین نظرگاه به وضعیت کودک خود نگاهی بیندازید: «آیا کودک شما خواب خوبی دارد؟ آیا تغذیه خوبی دارد؟ آیا عملکرد تحصیلی خوبی در مدرسه دارد؟ آیا به یک شیوه مناسب با سن خودش به فعالیت واداشته می‌شود؟ آیا در مدرسه ورزش می‌کند و فردی اجتماعی است؟
دکتر سوفی بیان می‌دارد که پاسخ به این سوال‌ها می‌تواند مسیر درست را به والدین نشان دهد. برای مثال، کمبود خواب می‌تواند منجر به زودرنجی و فقدان انرژی برای سازگار کردن خود با جامعه شود. علاوه بر این، دکتر سوفی بر این اعتقاد است که والدین باید به خود نیز نگاهی بیندازند. در خطاب به والدین دکتر سوفی می‌گوید: «آیا یک الگوی رفتاری خوب هستید؟ آیا دوستانی دارید؟ آیا از دوستان خود و از بیرون رفتن لذت می‌برید؟ آیا شما نیز به‌مانند کودکان خود عضو گروهی هستید که متشکل از مادرها و پدرها است؟» این نوع از رفتارها کودکان شما را تشویق و ترغیب می‌کند که برای دوستان و دوستی ارزش قائل شوند.
آیا می‌توان اضطراب را مقصر دانست؟
دکتر سوفی اظهار می‌کند که اضطراب یک دلیل احتمالی دیگر است که تشکیل دوستی را برای کودک شما سخت می‌سازد. او می‌گوید: «اگر کودک شما اضطراب داشته باشد می‌توانید روی کاهش اضطراب او کارکنید و درنتیجه توانایی او را در تشکیل دوستی بهبود ببخشید.» برای مثال، اگر کودک مضطرب شما به یک جشن تولد دعوت است، سعی کنید زودتر از همه او را به جشن تولد ببرید تا بتواند خود را ابتدا با مکان جشن تولد وفق دهد و سپس با ورود دیگر کودکان مواجه شود. به نظر دکتر سوفی والدین نباید در مورد پیدا کردن دوست زیاد سمج باشند و کودک خود را تحت‌فشار قرار دهند. او می‌گوید: «اگر والدین کودک خود را سوال‌پیچ کنند که چرا دوستان جدید پیدا نمی‌کند و اگر در جهت پیدا کردن دوست جدید به او فشار وارد آورند ممکن است با واکنش منفی از سوی کودک خود مواجه شود.» در عوض اگر کودکی منزوی و گوشه‌گیر است والدین باید به‌طور غیرمستقیم شرایط دوستی و ملاقات او را با دیگر افراد فراهم آورند. برای مثال، والدین می‌توانند کودک خود را تشویق به عضویت در باشگاه‌های ورزش و شرکت در دیگر فعالیت‌هایی کنند که در آنجا او می‌تواند با افراد جدید ملاقات کند و دوستان جدیدی را پیدا کند. علاوه بر این، دکتر پقیلی می‌گوید: «اگر والدین نحوه ارتباط متقابل کودک خود باهم سن و سال‌هایش را زیر نظر داشته باشند، می‌توانند به شیوه حمایتی و مثبت نظراتی را در مورد ارتباط بهتر باهم سن و سال‌های کودک خود به او دهند.» برای مثال، می‌توانید به کودک خود این‌گونه بگویید: «به نظر می‌آید که به این دلیل دوستت از تو عصبانی شد. به نظر من می تونستی از یک شیوه دیگر برای حل این مشکل با دوست خودت استفاده کنی.»
دوستی با افراد نامناسب بهتر از نداشتن دوست است
وقتی‌که یک کودک وارد جماعتی از افراد نامناسب می‌شود یا وقتی‌که کودک وقت خود را با فردی می‌گذراند که مورد تایید خانواده نیست احساس نگرانی در والدین شکل می‌گیرد. دکتر سوفی هشدار می‌دهد: «هر چه بیشتر به کودک خود بگویید یا نشان دهید که دوستانش را دوست ندارید، کودک شما بیشتر آن‌ها را دوست خواهد داشت.» او می‌گوید: «والدین باید از خود بپرسند که چه چیزی از دوست فرزند خود را دوست ندارند و سپس در یک جو صمیمانه این نگرانی‌های خود را به کودک خود بیان دارند.»
دکتر پقیلی نیز با نظر دکتر سوفی موافق است و می‌گوید: «رفتار شما در قبال دوستان کودکتان نباید آن‌قدر سفت‌وسخت و مداخله‌جویانه باشد که کودک شما نسبت به دوستی‌ها و دوست‌هایش حالت تدافعی بگیرید. در عوض والدین باید در یک جو صمیمانه به فرزندان خود ارزش‌های مثبت را یادآوری کنند و به‌عنوان یک دوست با کودک خود صحبت کنند و او را از دوستی با افراد نامناسب بر حذر دارند.»
علاوه بر این، شما می‌توانید با محدودیت‌هایی از ارتباط کودک خود با افراد نامناسب جلوگیری کنید. برای مثال، اگر کودک شما با کودکانی بیرون می‌رود که مورد تایید شما نیستند می‌توانید به‌جای منع کردن آن‌ها از بیرون رفتن با این کودکان بیرون رفتن‌های او با این کودکان را محدود کنید یا بجای آنکه کودک شما به خانه آن‌ها برود می‌توانید آن‌ها را به خانه خود دعوت کنید. دکتر پقیلی می‌گوید: «با استفاده از این روش می‌توانید سر بحث را با کودک خود در مورد دوستش بازکنید. برای مثال، می‌توانید در مورد فخرفروشی‌های دوست کودک خود با او صحبت کنید و می‌توانید از مشاهدات و نمونه‌هایی که از این دوست کودک خود دیدید برای متقاعد ساختن کودک خود از دوست‌نداشتن ارتباط با چنین فردی سخن بگویید.»
منبع: سپیدآنلاین