سبک زندگی، نحوه زیستن را شامل میشود و اجزای آن تغذیه، فعالیت بدنی، استعمال سیگار یا موادمخدر است. امروزه ارتباط عوامل خطرساز سبک زندگی ناسالم با بیماری دیابت بسیار مورد توجه قرار گرفته است. مبتلایان به این بیماری باید مهارتهای کنترل خود را بیاموزند؛ زیرا این مهارتها موجب تقویت خودمراقبتی میشود. در بیماران مبتلا به دیابت مدیریت بیماری، یک مکانیسم کلیدی و سنگ بنای مراقبت و درمان است. این آموزش میتواند در مکانهای مختلفی مانند مدرسه، دانشگاه، منزل، محل کار و… انجام شود و محدودیتی برای آن وجود ندارد.
بنابراین پیشنهاد میشود در درجه اول همه افراد در سبک زندگی خود بازنگری لازم را بهعمل آورند، با کمک افراد متخصص با دیابت و عوامل خطرساز آن آشنا شوند و سبک زندگی سالم، کم خطر و متناسب با پیشگیری از ابتلا به دیابت را در پیش بگیرند.
بیمار مبتلا به دیابت در درجه اول باید موجودیت و واقعیت وجودی بیماری را بپذیرد. دانش خود را در این زمینه افزایش دهد، با گروههایی از افراد که دارای بیماری مشابه هستند آشنا شود و عضو کمپینهای همیاری آنها شوند تا بتواند از تجربیات آنها بهرهمند شود. همچنین با توجه به اینکه شرایط قبل و بعد از ابتلا به بیماری متفاوت است، بیمار باید شرایط و مقتضیات زندگی جدید و شرایط بهوجود آمده را بهعنوان یک واقعیت بپذیرد و به جای ناامیدی و کنار کشیدن، بیماری را بهعنوان بُعد جدیدی از زندگی خود قبول کند و بهجای اجتناب از پذیرش شرایط بهعمل آمده، باید سعی کند سبکی از زندگی را در پیش بگیرد که بیماری در آن تعریف شده باشد، زیرا براساس نتایج پژوهش روانشناسان هر اندازه فرد سعی کند از یک موضوعی اجتناب کند آن موضوع برای او بیشتر آزاردهنده و غیرقابل تحمل میشود.
مقاومت در پذیرش بیماری فرد را در بلندمدت دچار افسردگی، اضطراب و سایر اختلالات روانی میکند. موضوع دیگر در مورد بیماران مبتلا به دیابت، خودباوری و خودتوانمندسازی است. با توجه به اینکه در این بیماران خودارزیابی، سنجش و تزریق انسولین باید بهصورت روزانه صورت بپذیرد لازم است بیماران مبتلا به دیابت برخی از این مهارتها را بیاموزند تا مکرراً محتاج و نیازمند به اطرافیان نشوند؛ موضوعی که میتواند در اعتماد به نفس و عزت نفس این بیماران نقش برجستهای داشته باشد.