محمد انصاری‌پور درباره غذای مطلق با بیان اینکه برای پیشگیری از خروج انسان از محدوده تعادل لازم است انسان غذاهای خود را از غذای مطلق انتخاب کند، اظهار کرد: غذای مطلق، غذایی است که فقط از جنبه مادی خود در بدن اثر می‌کند یعنی ماده‌ای در بدن ایجاد می‌کند یا به انرژی تبدیل می‌شود.
وی افزود: اما غذای دوایی یا دوای غذایی علاوه بر تأثیر مادی با کیفیات خود یعنی سردی، گرمی، خشکی و تری نیز روی بدن اثر می‌گذارند.
این دستیار تخصصی طب ایرانی تصریح کرد: دوای مطلق فقط اثر کیفی روی بدن دارد, سم نیز اثر دارویی یعنی کیفیت قوی دارد و برای بدن مضر است.
انصاری‌پور خاطرنشان کرد: غذای مطلق مانند نان، گوشت بره و گوساله جوان (یک‌ساله)، گوشت تیهو، کبک، شیرینی سازگار با بدن، انجیر و انگور همچنین غذای دوایی مانند اکثر میوه‌ها و دوای غذایی مثل کاهو که خاصیت غذایی و سبزیجات که خاصیت دوایی بیشتری دارند.
وی یادآور شد: سیب یک غذای دوایی با اثر خاص یا ذوخاصیه است یعنی علاوه بر ارزش غذایی کیفیت گرمی در بدن ایجاد می‌کند و اثر خاص آن ایجاد نشاط و فرح است.
این دستیار تخصصی طب ایرانی بیان کرد: دوای مطلق مانند دارچین، فلفل و زنجبیل که هر سه گرم و خشک هستند و سبب گرمی و خشکی در بدن می‌شوند, میان میوه‌ها، انجیر و انگور بیشترین نزدیکی با غذا را دارند و طبع آنها با بدن انسان نزدیک است یعنی کمترین اثر دارویی را دارند, طبق نظر ابن‌سینا در سرزمین‌هایی که خرما در آن منطقه رویش دارد, مردم آن منطقه مجاز به مصرف آن هستند و مردمی که در منطقه آنها خرما نمی‌روید نباید زیاد خرما مصرف کنند.