نکته اینجاست که نمی‌توانید درست زمانی که رفتار سرکشانه در نوجوان آشکار می‌شود یا اوج می‌گیرد به‌شدت درگیر شوید یا بی‌توجه از آن بگذرید. باید تغییرات رشدی در ایجاد سرکشی را در نظر بگیرید و تصمیم آگاهانه و درستی برای تغییر سرکشی و کاهش آن بگیرید.
ممکن است لازم باشد در برخی موقعیت‌ها نظارت را کم کنید و در برخی شرایط آن را افزایش دهید. شاید لازم باشد با نوجوانان بیشتر صحبت کنید در حالی‌که آنها کمتر با ما صحبت می‌کنند. نیاز است مواظب آنها باشید و در خانه هماهنگی ایجاد کنید، بدون اینکه نیاز طبیعی آنها برای شکل‌گیری هویت را سرکوب کنید. لازم است به‌جای امر و نهی کردن مداوم، با آنها بیشتر گفت‌وگو کنید.
بهتر است برای ارتباط با نوجوان خود این دستورالعمل‌ها را به‌کار بگیرید:
* از او انتظاراتی معقول داشته باشید. نوجوان شما در موقعیتی ناپایدار و بی‌ثبات قرار دارد و بی‌تجربه و ناپخته‌تر از آن است که در لحظات مختلف از او انتظار بیش از حد داشته باشید.
* منطقی خرده‌گیری کنید: نظارت مداوم و بیش از حد نوجوان، باعث مخالفت شما با نیاز وی برای استقلال تلقی می‌شود. این مخالفت زمانی به جنگ و مبارزه منجر می‌شود که صحبت مصالحه‌آمیز امکان‌پذیر است و نسبت به زمان‌های دیگر امکان گفتمان وجود دارد. ولی نظارت بیش از حد، همه چیز را خراب می‌کند و به نزاع می‌انجامد.
* به آنها اجازه دهید راجع به ایده‌های خود و قوانین شما فکر کنند. وقتی به نوجوانان در مورد قوانین و هنجارهای خود دلایلی واضح و آشکار ارائه دهید؛ این احساس در آنها به‌وجود می‌آید که خود آنها هم به چنین نتایجی دست یافته‌اند. به طبع انجام این کار خیلی آسان نیست ولی با یک برنامه‌ریزی صحیح و ارتباط منطقی با وی می‌توان به شرایط مثبت دست یافت و در این شرایط، احتمالش زیاد است آن کاری را که از او خواسته‌اید انجام دهد را بپذیرد.
* به نوجوان حق انتخاب بدهید، ولی اتمام حجت نکنید. اگر به نوجوانتان از بین فهرستی از گزینه‌های رفتاری، حق انتخاب بدهید؛ به احتمال زیاد، انتخاب‌های رفتاری مشارکت آنها را برای همکاری جلب می‌کند تا نسبت به زمانی که صرفاً به آنها شرایط دیکته شود و تنها یک مسیر پیش پای آنان قرار داده شود. اعم از اینکه این مشکل بر سر لباس پوشیدن، گزینش دوستان، ساعات رفت و آمد، پول توجیبی، موسیقی یا هر چیز دیگر باشد. رشته‌ای از گزینه‌های مناسب را ارائه دهید نه اینکه آنان را به راه خیلی محدود و یکطرفه مقید کنید. در غیر این‌صورت به مخالفت نوجوان منجر خواهد شد.
* توجه آنان را به خوب بودن جلب کنید. این یک اصل اساسی برای تربیت نوجوانان در هر سنی است. اما این موضوع در این وضعیت بیشتر از قبل اهمیت دارد چون تعارض و ناسازگاری اتفاق می‌افتد و نیاز دارید این حقیقت را در نوجوان خود تقویت کنید که اگر کاری انجام دهند که مورد تأیید و موافقت شماست به آنها توجه بیشتری می‌کنید و تلاش آنان را ارج می‌نهید.
* ابتدا به راه‌حل مساله فکر کنید. اگر با خواندن این مقاله متوجه شدید که آنچه قبلا انجام می‌دادید تا بتوانید قوانین خود را اعمال کنید و پذیرش نوجوان را به‌دست آورید کارساز نبوده است،ممکن است به این علت باشد که روش‌هایی را که به‌کار می‌گرفته‌اید برای کودکان کم‌سن‌تر مناسب بوده یا به این علت باشد که با نوجوان آنقدر اختلاف دارید که هیچ‌یک از شما برای همکاری به‌منظور بهبود روابط آمادگی ندارید.
** در هر صورت راهبرد‌هایی مانند روش حل مساله به بهترین شکل کارساز است که بزرگسالان به‌صورت کارآمد بر آن تکیه کنند. در این روش شما مسائل و راه‌حل‌های سازنده زیادی را ارائه می‌کنید و راجع به این راه‌حل‌ها با نوجوان خود به توافق می‌رسید و تصمیم می‌گیرید، کدام راه‌حل مفید را به‌کار بگیرید و اگر آن راه‌حل کارساز نبود چه راه‌حل دیگری را به‌کار بگیرید. این فرایندی است که احترام متقابل را القا می‌کند و مشکلات ناشی از خشم زودرس را برای شما و نوجوان از بین می‌برد. این شیوه‌ای است که به شما کمک می‌کند که هماهنگ با شرایط رشدی و بلوغ نوجوان به جلو حرکت کنید.