با وجود اینکه سلول‌های بنیادی دارای قابلیت تشکیل حافظه مانند مغز نیستند، این تحقیق نشان داده است که این سلول‌ها به طرز شگفت انگیزی از تجربیات گذشته برای بهبود زخم در آینده استفاده می‌کنند.
در حقیقت این توانایی می‌تواند نتیجه منفی نیز داشته باشد.
محققان دانشگاه راکفلر در نیویورک می‌گویند: در این پژوهش ما برای اولین بار توانستیم شواهدی در مورد اینکه پوست می‌تواند خاطراتی از واکنش التهابی را ثبت کند، ارائه کرده‌ایم.
این پژوهش می‌تواند به متخصصان کمک کند تا درک خود را از این پروسه ارتقا داده و درمان‌هایی را برای طیف وسیعی از مشکلات ارائه دهند.
” الین فاچز” یکی از محققان این پژوهش می‌گوید: ” این خاطرات به پوست کمک می‌کند تا با افزایش پاسخ به التهاب، یکپارچگی خود را حفظ کند؛ این امر یکی از ویژگی‌های مهم در بهبود زخم پس از آسیب است.”
با این وجود، این حافظه همچنین می‌تواند اثرات مضری مانند کمک به عود بیماری‌های التهابی خاص مانند پسوریازیس داشته باشد.
در پسوریازیس که در آن چرخه زندگی سلول‌های پوستی سرعت یافته و موجب پوسته پوسته شدن و خارش پوست می‌شود، یافته‌های جدید می‌توانند برای کشف راهی جهت کاهش سرعت واکنش سریع پوست و کنترل مشکل مورد استفاده قرار گیرند.
ما مدتهاست بر این باوریم سیستم ایمنی بدن حوادث التهابی را ثبت می‌کند تا بدن بتواند دفعه بعد بهتر برای مقابله با مشکلات آماده شود و به نظر می‌رسد که پوست نیز دارای مکانیزم مشابهی است.
آزمایشات انجام شده بر روی موش‌ها نشان می‌دهد که جراحاتی که بر روی پوستی که قبلا آسیب دیده ایجاد می‌شوند، با سرعتی دو برابر نسبت به قبل ترمیم می‌شوند، حتی اگر التهاب اصلی در حدود 6 ماه قبل (معادل 15 سال در انسان‌ها) بوجود آمده باشد.
نتایج نشان می‌دهند که این سلول‌های مقاوم شده برای نبرد، در صورت بروز مجدد زخم در آینده، سرعت بهتری در ترمیم آن خواهند داشت.
آزمایش‌های بیشتر نشان داد که التهاب موجب تحریک فرآیندی می‌شود که در آن ژن‌های خاصی درون کروموزوم‌های سلولی قابل دسترس‌تر شده و در آن حالت می‌مانند، بنابراین سریعتر می‌توانند برای التهابات آینده فعال شوند.
به طور خاص، ژن Aim2، برای کل این پروسه مهم شناخته شده و از طریق فعال شدن پس از بروز التهاب اول، به سرعت می‌تواند قدرت سلول‌های بنیادی را در سفر بعدی خود ارتقاء دهد.
این پژوهش در Nature منتشر شده است.