یافته‌های تحقیقاتی نشان می‌دهد ساکنان شهرها در مقایسه با ساکنان حاشیه شهرها در معرض ریسک بالای بیماری‌های روانی نظیر افسردگی، اختلالات اضطراب و شیزوفرنی قرار دارند.
از آنجایی که زندگی در شهر مملو از سر و صدا و آلودگی است و بسیاری از افراد در فضاهای بسته زندگی می‌کنند، ریسک استرس مزمن افزایش می‌یابد.
در این مطالعه مشخص شد فعالیت آمیگدالا در افراد ساکن شهرها بالاتر بود؛ آمیگدالا یک هسته مرکزی در مغز است که نقش مهمی در پردازش استرس و واکنش به خطر دارد.
از سوی دیگر، افراد ساکن در نزدیکی جنگل و مناطق پردرخت دارای ساختار آمیگدالا سالمی از لحاظ فیزیولوژیکی بودند و از این رو بهتر قادر به رویارویی با استرس در مقایسه با سایر افراد هستند.
سایمون کوهن، سرپرست تیم تحقیق از مرکز پزشکی دانشگاه هامبورگ آلمان، در این باره می‌گوید: «تحقیق بر روی انعطاف پذیری مغز از این فرضیه دفاع می‌کند که محیط زیست می‌تواند ساختار و عملکرد مغز را شکل دهد.»
به گفته محققان، شرایط زیست محیطی بر رشد مغز تاثیرات مثبت دارد.
محققان عنوان می‌کنند تا سال ۲۰۵۰، حدود ۷۰ درصد جمعیت جهان در شهرها زندگی خواهند کرد از این رو نتایج این مطالعه می‌تواند برای طراحی نقشه شهرها مفید باشد.