بر اساس تحقیق جدید منتشر شده در تحقیقات چاقی و تمرین بالینی، صرف غذا در زندگی مدرن به یک عادت تبدیل شده است. در سال‌های اخیر، خانواده‌ها در مناطق مختلف جهان کوچک‌تر شده اند و خانواده‌های یک نفره بیشتر از قبل وجود دارند. این تغییرات منجر به شکل نامنظم، غیر رسمی و متمایز صرف غذا می‌شود.
به دلیل این شرایط اجتماعی، محققان تصمیم به ارزیابی رابطه بین صرف غذا در تنهایی و سندرم متابولیک گرفتند.
طبق تعریف، سندرم متابولیک مجموعه‌ای از پنج فاکتور خطرناک قلبی عروقی مانند چاقی و فشار خون بالا است.
نشانگان سوخت و سازی یا سندرم متابولیک (metabolic syndrome) مجموعه‌ای از شرایط است که خطر ابتلا به دیابت نوع دو، بیماری قلبی و سکته را افزایش می‌دهد. این نشانگان با وجود دست کم سه مورد از پنج مورد زیر تعریف می‌شود:
• چاقی شکمی (مرکزی) دور شکم بیشتر از ۸۹ سانتیمتر
• فشار خون بالا (بیش از ۱۳۰/۸۵ میلی‌متر جیوه)
• افزایش گلوکز پلاسمای ناشتا (بیش از ۱۰۰ میلی‌گرم در هر دسی لیتر خون)
• تری‌گلیسیرید سرمی بالا (بیش از ۱۵۰ میلی‌گرم در هر دسی لیتر خون)
• سطوح پایین لیپوپروتئین پرچگال (کمتر از ۵۰ میلی‌گرم در هر دسی لیتر خون)
سندروم متابولیک با خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی و دیابت نوع 2 ارتباط دارد.
تنهایی غذا خوردن در دهه‌های اخیر به دلیل کوچک شدن خانواده‌ها و ازدیاد خانواده‌های یک نفره بیشتر شده است. محققان دریافتند که این عمل می‌تواند پیامدهای جدی برای سلامتی داشته باشد.
محققان با کمک 7725 شرکت کننده در نظرسنجی ملی بهداشت و تغذیه کره جنوبی(KNHANES) در سال‌های 2013 و 2014 این مطالعه را انجام دادند.
از هر یک از شرکت کنندگان پرسیده شد که در روز، دو بار، یک بار یا هیچ بار تنها غذا می‌خورند.
در میان شرکت کنندگان، کسانی که دو بار در روز تنهایی غذا خوردند، در تنها زندگی کردن، مجرد بودن و امتناع از صرف غذا فراوانی بیشتری را نشان دادند.
نتایج حاصل از جمع آوری داده‌ها نشان داد که غذا خوردن در تنهایی عوامل خطر بالقوه ابتلا به سندرم متابولیک را برای هر دو جنس بالا می‌برد، اما برای مردان بیشتر است.
با توجه به عواملی مانند انتخاب شیوه زندگی، سطح تحصیلات و وضعیت شغلی، زنانی که اغلب به تنهایی غذا می‌خورند، 29 درصد احتمال ابتلا به سندرم متابولیک را دارند، در حالی که احتمال ابتلای مردانی که چنین شرایطی دارند به سندروم متابولیک در مقایسه با افرادی که اغلب با همراهان غذا می‌خورند، 64 درصد و احتمال ابتلا به چاقی 45 درصد است.
یکی از دلایل احتمالی افزایش خطر ابتلا به بیماری به ویژه در میان مردان این است که خوردن غذا به تنهایی ممکن است منجر به انتخاب بیشتر غذاهای ناسالم شود، اما تحقیقات قبلی نیز روی تاثیرات ذهنی، فیزیولوژیکی و فیزیکی تنهایی تمرکز کرده‌اند.
در واقع، دو تحلیل بزرگ اخیر، انزوای اجتماعی و تنهایی را به عنوان تهدیدات جدی سلامت عمومی نشان داده‌اند.
در ماه اوت گذشته، محققان تنهایی و انزوای اجتماعی را بعنوان عامل مهمی که بر ضعف سلامت تاثیر می‌گذارد، در نظر گرفتند.
در اولین تحلیل، محققان دریافتند که خطر مرگ زودرس در بزرگسالانی که ارتباطات اجتماعی سالم دارند، به نصف کاهش یافته.
در حالی که تجزیه و تحلیل دوم، انزوای اجتماعی، تنهایی و زندگی انفرادی را به عنوان عوامل افزایش خطر ابتلا به مرگ زودرس منجر نام برد.
سپس محققان “اپیدمی تنهایی” یا فراگیر شدن به تنهایی زندگی کردن را به عنوان موضوعی که بسیاری از ملت‌ها با آن روبرو هستند و ارتباط اجتماعی را به عنوان یک نیاز اساسی بشر عنوان کردند.
در واقع، تحقیقات نشان داده است که به اشتراک گذاری اخبار خوب می‌تواند سلامت و شادی عمومی را ارتقا دهد.
ساز و کار دقیق ایجاد نشانگان متابولیک در درست تحقیق است. اکثر بیماران مسن چاق کم‌تحرک و دارای درجه‌ای از مقاومت به انسولین هستند. استرس نیز می‌تواند یکی از عوامل باشد. مهم‌ترین عوامل خطر عبارتند از رژیم غذایی (به خصوص قند شیرین) و بی تحرکی یا کمبود فعالیت فیزیکی، اختلال چرخه خواب و مصرف بیش از حد الکل.
در مورد این که آیا چاقی یا مقاومت به انسولین باعث ایجاد سندرم متابولیک می‌شوند یا پیامدهای آن هستند بحث وجود دارد. تعدادی از نشانگرهای سیستمیک التهاب از جمله پروتئین واکنشی سی، اینترلوکین ۶، فاکتور نکروز دهنده تومور آلفا و دیگران و نیز افزایش اسید اوریک ناشی از رژیم غذایی در این زمینه دخیل دانسته می‌شوند.
راه اول درمان، تغییر شیوه زندگی، به عنوان مثال دستورالعمل‌های تغذیه سالم و فعالیت فیزیکی است. اما اگر پس از سه تا شش ماه تلاش در اصلاح عوامل خطر کافی نبود، درمان دارویی ضرورت می‌یابد.
به طور کلی هر یک از اختلالات تشکیل دهنده نشانگان متابولیک باید جداگانه درمان شوند.
دیورتیک‌ها و بازدارنده‌های آنزیم مبدل آنژیوتانسین ممکن است برای درمان فشار خون بالا استفاده شود.
داروهای کاهنده چربی خون به کاهش کلسترول از نوع لیپوپروتئین کم‌چگال و تری گلیسیرید و به افزایش سطوح لیپوپروتئین پرچگال کمک می‌کنند.
استفاده از داروهایی که باعث کاهش مقاومت به انسولین می‌شوند همانند متفورمین و تیازولیدیندیون مورد اختلاف نظر است.
ضمن این که داروهای کاهش وزن می‌توانند به درمان اضافه وزن کمک کنند.
طبق نتایج این تحقیق، اکنون می‌توان گفت که اصلاح الگوی صرف غذا و اجتناب از صرف غذا به صورت تنهایی نیز می‌تواند یکی از عوامل بازدارنده ابتلا به نشانگان متابولیک باشد.