ایده‌آل این بود که همه ما می‌توانستیم بدون بحث و تنش حرف و نظرمان را بیان کنیم و همه چیز به «موافقم» یا «من هم نظر تو را دارم» یا «هرچیزی که تو بخواهی» ختم می‌شد. در واقع ما خیلی دوست داریم چنین چیزی از بقیه بشنویم اما این نه تنها منطقی نیست که کاملاً هم نشانه خودخواهی و تحمیل عقاید در روابط است. طرف مقابل شما؛ دوست یا شریک زندگی یا اعضای خانواده نظر خودشان را دارند و این می‌تواند کاملاً متفاوت از نظر شما باشد.
اختلاف نظر و سوء تفاهم اغلب با بحث و جدل همراه می‌شود اما این معنی‌اش این نیست که این حتماً به یک دعوا و درگیری شدید تبدیل می‌شود. این هنر شماست که بتوانید در یک رابطه گفت‌و‌گوی متعادل شکل بدهید. بحث کردن هم قواعد خودش را دارد. همه ما باید این قواعد را برای پیش بردن یک گفت‌و‌گو در وضعیتی که اختلاف نظر وجود دارد بلد باشیم.
برای اینکه گفت‌و‌گو به یک تنش و درگیری شدید تبدیل نشود باید در فضا و مکان و موقعیت مناسبی با دیگران گفت‌و‌گو کنید. ایجاد یک فضای تنش زا به خیلی چیزها بستگی دارد. مثلاً وقتی با لحن تند و تیزی با بقیه حرف می‌زنید فضای گفت‌و‌گو و محیط را برای یک گفت‌و‌گوی آرام مسموم می‌کنید. برای اینکه دوست داشته شوید باید دیگران را دوست بدارید. اگر می‌خواهید شنیده شوید باید به بقیه گوش بدهید. اگر می‌خواهید دوست یا شریک زندگیتان به شما توجه کند باید به او توجه کنید. وقتی سرتان را پایین می‌اندازید، با بی‌حوصلگی جواب بقیه را می‌دهید، نگاهتان به سمت دیگری است، بی‌محلی می‌کنید یا اغلب خشمگین هستید، داد می‌زنید و فحش می‌دهید محیط زندگیتان پر از چیزهای منفی می‌شود.
واکنش طرف مقابل هم به شرایطی که ایجاد می‌کنید قطعاً چیز خوبی نخواهد بود. آدم‌های خوش رو، خندان، مثبت، پرانرژی و کسانی که تعامل مثبت و فعال با بقیه را بلد هستند کمتر وارد تنش و درگیری با دیگران می‌شوند. این به معنای آن نیست که این افراد همیشه با همه چیز موافق هستند اما رویکرد مثبت و رفتار خوشایند و محیطی که برای رابطه فراهم می‌کنند باعث می‌شود نظر مخالف آنها بهتر شنیده شود و دیگران اغلب با همدلی و توجه بیشتری واکنش نشان بدهند.