اینترلوکین ها نقش موثری را در پاسخ به ملتهب شدن در بدن را ایفا می کنند. آن ها موجب افزایش لنفوسیت های T می شوند که به مقابله با عفونت کمک زیادی می کنند. چیزی فراتر از 36 اینترلوکین مختلف شناسایی گردیده که بر کنترل پاسخ تاثیرگذار است اینترلوکین ها از لحاظ عددی از اینترلوکین – 1 (IL-1) تا اینترلوکین – 36 (IL-36) نامیده می شود. نامگذاری می شوند فاکتورهای مبدل رشد (TGFs)
این فاکتورها گروهی شامل پروتئین ها هستند که در وهله ی اول برای تولید سلول های سالم موثر هستند.
TGF – آلفا، نوعی فاکتور رشد است که به وسیله سلول های ماکروفاژ مغز ترشح می گردد
– TGF بتا، علائه بر رشد سلولی، در جداسازی سلول ها که فرایندی می باشد که یک مدل سلول به سلولی دیگر تغییر شکل می دهد، هم نقش دارند.
فاکتور توسعه دهنده ی تومور(TNF)
TNF بخشی از سایتوکاین های پیش التهابی ترشح شده به وسیله ماکروفاژها است. این سلول های پیام دهنده پروتئین ها، نقش موثری را بر بروز التهابهای سیستمی برعهده دارند. آن ها در جواب به یک عفونت موجب بروز تب شده و در مقابله با سرطان و رشد ویروس هم نقش دارند.
بسته به نوع سلول های درگیر در ایجاد سایتوکاین ها، آن ها به 2 بخش کلی رده بندی می شوند: مونوکین ها و لنفوکین ها.
مونوکین ها فقط به وسیله مونوسیت ها ترشح می گردند، در صورتی که لنفوکین ها به وسیله لنفوسیت ها ترشح می شوند. هر کدام از مونوسیت ها و لنفوسیت ها یک نوع گلبول های سفید خون می باشند که موجب تنظیم ایمنی بدن می شوند.
سایتوکاین ها می توانند با نام هاب پیش التهابی و ضد التهابی نیز دسته بندی شوند. سایتوکاین های پیش التهابی، التهاب را در برخورد به آسیب به بافت القاء کرده، در صورتی که سیتوکنین های ضد التهابی (IL-4)، (IL-10) و (IL-13) غالبا عملی برخلاف عمل سایتوکاین های پیش التهابی خواهند داشت. مقصود آنها پایین آورنده ی واکنش التهابی است. التهاب مزمن مثل آرتریت روماتوئید برای بهبودی انسان آُسیب رسان بوده و به همین خاطر برای کاهش این واکنش التهابی، سایتوکاین های ضد التهابی در بدن پخش می شوند.
سایتوکاین ها بخشی از مولکول ها می باشند که به صورت پیام رسان در ارتباطات بین سلولی عمل خواهند کرد. آن ها غالبا برای تحریک پاسخ ایمنی، وقتی که سلول ها هر گونه مواد خارجی را در خون بررسی میکنند، آزاد می شوند.
سایتوکاین ها بخش بزرگی از مولکول های پیام رسان سلولی می باشند که غالبا حاوی پروتئین ها، پپتیدها و گلیکو پروتئین ها هستند. آن ها حاوی ساختارهای زنجیره ای کوتاه یا طولانی هستند. سیتوکنین ها نخست توسط سلول های سیستم ایمنی برای آغاز روابط سلول به سلول برای تولید یک پاسخ ایمنی آزاد می گردند. به عنوان مثال، زمانی که سلول های سفید خون در برخورد با پاتوژن ها قرار می گیرند، به سرعت سایتوکاین آزاد کرده و موجب فعال شدن دیگر سلول های سفید خون برای مقابله به مهاجم خارجی می گردد.
به همین خاطر، پاسخ ایمنی، هشدار و استفاده از مقدار زیادی از سلول های سفید خون برای مقابله با عفونت به وسیله این پیام رسان های شیمیایی صورت می گیرد. سایتوکاین ها برای مدیریت عملکرد سیستم ایمنی ضروری می باشند. سایتوکاین ها عملکردی شبیه پاسخ بدن به اسکار یا زخم دارند. در اینچنین شرایط، پیام سایتوکاین برای بالارفتن جمعیت سلول های سفید خون در موضع آسیب دیده برای سرعت دادن به ترمیم زخم می باشد.
سایتوکاین ها رابطی برای پاسخ التهابی می باشند که پس از اینکه بافت زنده دچار آسیب دیدگی شد، تولید می گردند. التهاب حاصل از سیتوکنین ها نوعی مکانیزم دفاعی است که به مراقبت از آسیب موضعی کمک می کند.
زمانی که سایتوکاین ها از یک سلول آزاد می گردند، به گیرنده های درون غشاء بیرونی سلول های هدف اتصال پیدا می کنند. این اقدام موجب تحریک پیام شیمیایی می شود که به سلول گیرنده ارسال می گردند و باعث فعالیت آن می شوند. به عنوان مثال، زمانی که یک سلول در برخورد با باکتری واقع می شود، پیام هایی را براساس ایجاد یک عفونت به سلول های دیگر ارسال کرده، به گونه ای که سیستم ایمنی قادر به مبارزه با عفونت می شود.
اثر سایتوکاین ها بر روی سلول هایی که آن ها را ایجاد می کنند، بارها قابل مشاهده است. که به صورت عمل اتوکرین بررسی می شود. زمانی که سلول های اطراف به وسیله سایتوکاین آزاد شده و تحت تاثیر قرار خواهد گرفت عمل پاراکرین تشخیص داده می شود. در این صورت، زمانی که ترشح سیتوکنین بر سلول های دورتر تاثیر می گذارد، به عنوان عمل اندوکرین شناخته می شود.
هر گونه کپی برداری با ذکر نام و منبع الودکتر مجاز می باشد