مننگوکوکسمی چیست؟

مننگوکوکسمی را می شناسید؟

مننگوکوکسمی (عفونت خون)، بیماری دیگری است که توسط مننگوکوک ایجاد می‌شود. ویژگی این بیماری، ایجاد راش‌های قرمز (لکه‌های خونریزی زیر پوستی) است که با فشار تغییر رنگ نمی‌دهند. بیماری بسیار مهلک است و ۵۰٪ از بیماران تنها چندساعت پس از شروع علائم، خواهند مرد. سایر عوارض عبارتند از: سندرم واترهاوس- فریدریشسن (خونریزی دوطرفه غدد فوق کلیوی به دلیل مننگوکوکسمی برق آسا) و انعقاد درون عروقی منتشرمی شود. عفونت های مننگوکک در اثر نیسریامننژیتیدیس ایجاد شده و ممکن است سبب ابتلای دستگاه تنفسی فوقانی و تحتانی ، خون ، سیستم عصبی مرکزی ، مفاصل ، قلب ، چشم ، پوست و دستگاه ادراری تناسلی گردد . هر یک از این عفونت ها می تواند به تنهایی یا همراه با گرفتاری دیگر اندام ها باشد .

عفونت های مننگوککاز کجا آمد؟

مننژیت که شناخته ترین شکل عفونت مننگوکک است اولین بار در سال 1805 میلادی توسط Vieusseux در ژنو و در سال 1806 توسط Danielson و Mann در ماساچوست شرح داده شد . Weichselbaum در سال 1887 ثابت کرد که مننگوککها ایجاد مننژیت می کنند .

اگر سر و کله عفونت های مننگوکک پیدا شود؟

لوکالیزاسیون متاستاتیک عفونت ، آسیب های دائمی سیستم عصبی مرکزی و عفونت های انترکوران عوارض اشکال مختلف عفونت هایعفونت های مننگوکک را تشکیل می دهند که ممکن است در مرحله حاد بیماری یا بعد از آن ظاهر شوند . در صورت تشخیص به موقع و درمان مناسب می توان از بروز آنها جلوگیری کرده یا از میزان آنها کاست .

کونژونکتیویت پان افتالمیت و اوتیت ممکنست در اثر مننگوکک ایجاد کردند . مننگوکک یکی از علل نادر سینوزیت است . پنومونی ناشی از این میکروب را قبلا از تظاهرات نادر به حساب می آورند ولی در یک گزارش 68 درصد سربازان مبتلا به پنتومونی در اثر مننگوکک گروه Y بوده اند . پلورزی نیز گزارش شده است .

آندوکاردیت باکتریال ، پریکاردیت و میوکاردیت ممکن است حاصل شود . پریکاردیت مننگوککی معمولا در دوران قبل از کشف آنتی بیوتیک ها به دنبال یک عفونت مننگوککی یا مننگوکوکسمی حاصل می گردد .

در سال های اخیر یک شکل اولیه از این پریکاردیت PMP نیز تشخیص داده شده است که اغلب ناشی از مننگوکک گروه C و عمدتا یک بیماری بالغین است که با درمان مناسب عاقبت آن خوب است . به ندرت تامپوناد قلبی به دنبال این عارضه گزارش می شود ، تغییرات EKG از نشانه های زودرس بیماری بوده و به تشخیص کمک می کند .

این عارضه را بر اساس زمان بروز ، خصوصیات پاتولوزیک ، افوزیون و نتایج کشت میکروبی در دو گروه با اتیولوژی عفونی و ایمونولوژیک قرار می دهند .

عفونت های حاصل از مننگوکک در دستگاه ادراری تناسلی نظیر اورکیت ، اپیدیدیمیت ، آلبومینوری و هماتوری گذرا گزارش می شود و از نظر بالینی از بیماری گونوککی قابل تشخیص نمی باشند . نیسریا مننژیتیدیس را در موارد قابل توجهی از مجرای ادرار و مقعد بیماران و افراد به ظاهر سالم جدا کرده اند .

منوآرتریت یا پلی آرترتریت چرکی ، استئومیلیت ، خونریزی و نکروز غدد سورنال ف ایکترو بالاخره نارسائی هپاتورنال ثبت شده است .

عفونت سیستم عصبی مرکزی ممکن است منجر به تشنج ، فلج موقت یا دائمی ، همی پلژی ، آنسفالیت و آنسفالومیلیت ، نوروپاتی محیطی ، اختلالات عمل مغز ، ترومبوز و آبسه مغزی و هیدروسفالی گردد . در نوزادان و اطفال خردسال افوزیون سودورال گزارش می شود .

تقریبا هر عارضه ای ممکن است ایجاد یادگاری های دائمی کند که شایع ترین آنها کری ، فلج اعصاب چشمی ، کوری ، هیدروسفالی ، عقب افتادگی ذهنی و پسیکوز می باشد . مننژیت شناخته ترین نوع عفونت های مننگوکک است .

مننگوکوکسمی برق آسا (پورپورا فولمینات)

ترومبوز شریانهای کوچک تا متوسط می تواند باعث نکروز و گانگرن محیطی شود که مستلزم آمپوتاسیون اندام یا انگشت است.اگر بیماری زود تشخیص داده شود، پیش آگهی بیماران مبتلا به مننژیت مننگوکوکی اساساً بهتر از بیماران مبتلا به مننگوکوکسمی برق آساست.نوزادان در طی ماه نخست زندگی به طور غیر فعال به وسیله آنتی بادی های IgG که از مادر منتقل شده، در برابر بیماری مننگوکوک محافظت می شوند.با کاهش سطح آنتی بادی مادری ، میزان حمله با یک پیک سنی 3 تا 9 ماهگی، افزایش می یابد.افرادی که کمبود هر یک از کمپلمان های انتهایی C9)- C5) دارند، این افراد به طور تیپیک دچار بیماری مننگوکوکی شدیدتری نسبت به افراد دارای کمپلمان سالم می شوند، همچنین در سن بالاتر دچار بیماری می شوند.نقص هریک از اجزای انتهایی کمپلمان به صورت اتوزومال مغلوب به ارث می رسد.

نکات مهم

 بیماران مبتلا به مننگوکوک ممکن است هم مننگوکوکسمی و هم مننژیت داشته باشند، این شرایط طیف بالینی گسترده و خصوصیات مشترک زیادی دارند.

حدود 10 تا 30 درصد از مبتلایان به بیماری مننگوکوکی دچار مننگوکوکسمی بدون مننژیت بالینی آشکار هستند. گرچه باکتریمی مننگوکوکی ممکن است اغلب گذرا و بدون علامت باشد، در اکثر بیماران با تب، لرز، تهوع، استفراغ و میالژی همراه است.

ضعف شدید شایع است.

بارزترین خصوصیت بیماری راش است.

 ماکولهای اریتماتو سریعاً به پتشی تبدیل می شوند و در موارد شدید، پورپوریک می گردند .

گرچه ضایعات به طور تیپیک بر روی تنه و اندام تحتانی قرار دارد، ممکن است روی صورت، بازوها و غشاهای مخاطی نیز وجود داشته باشند.

پتشی ها ممکن است به صورت بولهای خونریزی دهنده به هم بپیوندند، و یا دچار نکروز و زخم شوند.