به گزارش بهداشت نیوز، دکتر محمدعسکر فراشاه گفت: سیب در زبان فارسی از ریشه ‘ساب’ به معنای ساییده شده (صاف و لطیف شده) گرفته شده که واقعا این واژه، برازنده سیب است.
وی با بیان اینکه از سیب در بسیاری از سنت‌های مذهبی، بعنوان میوه ممنوعه و یا اسرار آمیز یاد می شود تصریح کرد: تا اواخر قرن هفدهم، کلمه سیب به عنوان یک کلمه عام برای تمام میوه‌ها و حتی میوه‌هایی مثل گردو (مغزدانه‌ها) استفاده می‌شد.
وی یادآور شد: بسیاری از شاعران، سیب را مظهر حیات، مهربانی و تجلی عشق دانسته اند اما در نظر حکمای طب ایرانی به عنوان غذا و داروی مفرحی برشمرده شده که hc منظرهای مختلف قابل تامل است.
این متخصص طب ایرانی اضافه کرد: سیب علاوه بر خاصیت غذایی و خونسازی، مزاج معتدلی داشته و در رفع غم و اندوه و ایجاد تفریح و سرور موثر برشمرده شده، دارای انواع شیرین، ترش و میخوش بوده و بهترین آن رسیده بزرگ و لطیف آن است.
وی اظهار داشت: طبیعت شیرین سیب، گرم و تر بوده و خوردن و بوییدن آن نشاط آور و موجب تقویت قوای نفسانی و تقویت قلب، مغز و کبد می شود.
وی، سیب مورد نظر قدما را سیب قرمز دانست و با بیان اینکه نوع زرد آن بیشتر از حوزه قسطنطنیه (لبنان) به ایران وارد شده یادآور شد: رب و شربت سیب در جمیع افعال، قوی تر از جرم آن و برای تفریح قلب و تقویت معده و کبد و دفع وسواس بسیار موثر دانسته شده است.
دکتر عسکر فراشاه افزود: رنگ قرمز سیب، مقوی قلب بوده و هر چه پر رنگ تر باشد اثر آن قوی تر است، اشکال مختلف سیب شامل آب سیب، فالوده سیب، چای سیب و رب سیب هم هر کدام در جای خود در درمان ها مثمرثمر هستند.
به گفته این متخصص طب ایرانی، ساختارهای شیمیایی موجود در سیب وقتی با قند همراه میشوند بهتر جذب شده و مربای سیب باید در رژیم غذایی ما گنجانده شود، بعد از خوردن سیب، نوشیدن آب مضر بوده و موجب فساد در معده می شود.
وی گفت: البته تمام خواص یاد شده مربوط به سیب شیرین رسیده است اما در منابع علمی آمده: خوردن سیب ترش موجب کندی ذهن، فراموشی و مشکلات گوارشی شده و مصلح آن عسل و دارچین است.