میگو گونه‌ای از سخت‌پوستان است که در اکثر آب‌های جهان وجود دارد. میگو علی‌رغم ظاهر نه‌چندان جذابش، یکی از منابع غنی از آهن است و مصرف آن به افرادی که دچار کم خونی هستند، توصیه می‌شود. میگو همچنین یکی از خوراکی‌های سرشار از امگا ۳ است و به همین دلیل، به کنترل فشار خون نیز کمک می‌کند.
کم‌کالری است
یکی از خواص میگو این است که این خوراکی جزو غذاهای کم کالری است. یک میگوی متوسط حدود ۷ کالری دارد، یعنی ۱۲ عدد از آن کمتر از ۸۵ کالری دارد؛ تقریبا ۱۵ کالری کمتر از یک سینه‌ی مرغ ۸۵ گرمی. یک میگوی جامبو (نوعی میگو که معمولا در کوکتل میگو سرو می‌شود) حدود ۱۴ کالری و یک قاشق چای‌خوری از سس کوکتل ۵ کالری دارد، بنابراین ۳ عدد میگوی جامبو، هرکدام با یک قاشق چای‌خوری سس کوکتل به‌عنوان پیش‌غذا، در کل ۶۰ کالری دارد؛ یعنی ۱۰ کالری کمتر از یک سوسیس انگشتی و ۲۰ کالری کمتر از دو عدد مینی امپانادا (گوشت یا میوه‌ی خردشده که در لایه‌ای از خمیر می‌پیچند و سرو می‌کنند) یا دو عدد مینی پای کیش (خوراک پنیر، گوشت و اسفناج که در لایه‌ای از خمیر ماکارونی پیچیده و طبخ می‌شود).
غنی از پروتئین است
یکی دیگر از خواص میگو داشتن مقدار زیادی پروتئین است. میگوها علاوه بر آب، عمدتا از پروتئین تشکیل می‌شوند. ۸۵ گرم میگوی پخته یا کباب‌شده حدود ۲۰ گرم پروتئین فراهم می‌کند؛ یعنی فقط چند گرم کمتر از یک سینه‌ی مرغ ۸۵ گرمی. هر عدد میگوی جامبو حدود ۳ گرم پروتئین دارد و حاوی چربی و کربوهیدرات بسیار کمی است.
حاوی مواد مغذی ضروری است
میگو به‌غیر از پروتئین حاوی مقدار قابل‌توجهی مواد مغذی است. ۱۲ گرم میگوی بخارپز بیش از ۱۰۰ درصد از نیاز روزانه‌ی بدن به سلنیوم، بیش از ۷۵ درصد از نیاز روزانه به ویتامین B12، بیش از ۵۰ درصد از فسفر و بیش از ۳۰ درصد از کولین، مس و یُد موردنیاز روزانه را فراهم می‌کند.
ما معمولا پروتئین‌های حیوانی را به‌عنوان منابع آنتی اکسیدان درنظر نمی‌گیریم اما میگو دارای دو نوع آنتی‌اکسیدان است. سلنیوم علاوه بر آنکه یک ماده‌ی معدنی مفید برای افزایش ایمنی بدن و عملکرد بهتر غده‌ی تیروئید است، یک آنتی‌اکسیدان مهم نیز به‌شمار می‌آید که به مبارزه با ذرات زیان‌آوری به نام رادیکال‌های آزاد کمک می‌کند. رادیکال‌های آزاد به DNA و غشاهای سلولی آسیب می‌رسانند که این مسئله به پیری زودرس و بیماری منجر می‌شود. آنتی‌اکسیدان دیگر موجود در میگو، آستاکسانتین نام دارد. ثابت شده است این آنتی‌اکسیدان که رنگدانه‌ی رنگ اولیه‌ی میگو را فراهم می‌کند، به کاهش التهاب که یکی از عوامل مهم در پیری و ابتلا به بیماری است، کمک می‌کند.
یک آلرژن (ماده‌ی حساسیت‌زا) متداول است
میگو به‌عنوان یک عضو از خانواده‌ی سخت‌پوستان، در میان آلرژن‌های عمده‌ی غذایی قرار دارد. این آلرژن‌ها علاوه بر سخت‌پوستان عبارتند از شیر، تخم‌مرغ، ماهی، آجیل‌های درختی، بادام زمینی، گندم و سویا. مصرف میگو و گاهی‌اوقات حتی لمس آن توسط افرادی که به سخت‌پوستان آلرژی دارند، می‌تواند باعث واکنش شدید ازجمله آنافیلاکسی شود که بسیار خطرناک است (آنافیلاکسی یک واکنش آلرژیک است که ممکن است به مرگ منجر شود). واکنش‌های خفیف‌تر می‌توانند شامل گرفتگی بینی، عطسه، خارش پوست، کهیر، سوزن‌سوزن شدن دهان، درد شکم و حالت تهوع باشد. آلرژی‌های غذایی می‌توانند در هر سنی ایجاد شوند. اگر فکر می‌کنید که ممکن است به میگو یا هر ماده‌ی غذایی دیگری حساسیت داشته باشید، به یک متخصص آلرژی مراجعه کنید تا با انجام تست‌های لازم، نوع آلرژی شما را تشخیص بدهد.
بله، آنها سرشار از کلسترول هستند اما …
دستورالعمل‌های رژیمی فعلی مربوط به USDA (وزارت کشاورزی ایالات‌متحده) و انجمن قلب آمریکا می‌گویند که مصرف کلسترول رژیمی باید به کمتر از ۳۰۰ میلی‌گرم در روز محدود شود و ۸۵ گرم میگو حدود نصف آن مقدار را فراهم می‌کند. دو نوع کلسترول وجود دارد. اولی کلسترول رژیمی نامیده می‌شود که همان کلسترول موجود در مواد غذایی است. فقط غذاهای حیوانی حاوی کلسترول هستند، چون بدن حیوانات کلسترول تولید می‌کند. نوع دوم کلسترول، کلسترول خون یا سرُم است؛ این کلسترول‌ِ داخل بدن شماست. کلسترول خون توسط کبد شما تولید و به درون جریان خونتان ترشح می‌شود.
اگر شما غذاهای حیوانی مصرف کنید، کلسترولی که جذب می‌کنید نیز می‌تواند در کلسترول خونتان نقش داشته باشد. با‌این‌حال تأثیر کلسترول رژیمی روی کلسترول خون همچنان یکی از مباحث علمی بحث‌برانگیز است. تحقیقات نشان می‌دهد که مصرف بالای چربی اشباع‌شده و چربی ترانس مصنوعی، بیشترین تأثیر را روی کلسترول خون می‌گذارد. میگو چربی اشباع بسیار کمی دارد، مگر آنکه سرخ شود یا به روشی طبخ گردد که به آن چربی ترانس اضافه شود. اما اگر کلسترول شما در حال حاضر بالاست، توصیه‌ی پزشک‌تان در مورد کلسترول رژیمی را رعایت کنید.
تقلب در فروش میگو متداول است
یک گزارش جدید از Oceana نشان داد که ۳۰ درصد از ۱۴۳ محصول میگوی تست‌شده از ۱۱۱ فروشنده و تولیدکننده‌ی میگو در سراسر آمریکا با عناوین تقلبی و ساختگی به فروش می‌رسند. به‌عنوان مثال میگوی پرورش‌یافته در مزرعه به‌عنوان میگوی وحشی یا خلیج فروخته می‌شد. این بدان معناست که ممکن است شما نادانسته میگوهای پرورش‌یافته در مزرعه را که در تولید آنها از آنتی بیوتیک ها، قارچ‌کش‌ها و سایر مواد شیمیایی مضر استفاده شده است، مصرف کنید و خبر بد این است که متأسفانه شما به‌عنوان یک خریدار نمی‌توانید کار زیادی در این رابطه انجام بدهید!
حتی میگوی وحشی نیز ممکن است حاوی آلاینده باشد
یک مطالعه‌ی جدید از دانشگاه ایالتی آریزونا به بررسی ۲۷ نمونه از غذاهای دریایی ازجمله میگو در ۱۱ کشور پرداخت. محققان مقادیر محسوسی از ۵ آنتی‌بیوتیک مختلف را در آن غذاهای دریایی و ازجمله میگوهای وحشی کشف کردند. این یک یافته‌ی مهم و قابل‌توجه است، زیرا استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها در تولید مواد غذایی در افزایش میزان باکتری‌های مقاوم به آنتی‌بیوتیک نقش دارد و این یک نگرانی عمده در سلامت عمومی است.
سخن آخر
از نظر تغذیه‌ای، میگو هم ویژگی‌های مثبت دارد و هم منفی. اگر شما هم از علاقه‌مندان میگو هستید، بهترین توصیه آن است که از مضرات و خواص میگو آگاه شوید، آن را در حد اعتدال مصرف کنید و در هنگام خرید، آماده کردن یا سفارش میگو، تا حد ممکن سالم‌ترین گزینه‌ها را انتخاب کنید.