ابوعلی سینا در کتاب قانون، حجامت را از ارکان درمان محسوب کرده و تقریباً برای درمان تمام بیماری‌ها، حجامت و بادکش (CUPPING) را تجویز کرده است. وی می‌گوید :«اگر حجامت بین دو کتف انجام گیرد، فوائد زیر را در بردارد: گرانباری دو ابرو و سنگینی پلک ها را از بین می برد و گرمی چشم را رفع می‌کند، چرک کنار چشم را از میان برمی‌دارد و بوی بد دهان را می‌زداید. اگر حجامت بر یکی از دو رگ پشت گردن انجام شود، در زدودن حالت لرزه در سر و برای رخسار، گوش‌ها و چشم‌ها، گلو و بینی فوائدی در بردارد.
حجامت بر ساق پا خون را تصفیه می‌کند و اگر خون حیض بند آمده باشد (آمنوره) آن را باز می‌کند. حجامت در زیر زنخ (چانه) برای دندان‌ها، رخسار و گلو مفید است و دماغ و آرواره‌ها را تصفیه می‌کند.
حجامت ناحیه ی کمر، برای رفع دمل‌ها و جوش های ران سودمند است و برای نقرس، بواسیر، پاغر (ستبر شدن ساق پا)، بادهای مثانه و رحم و خارش پشت فایده دارد.
حجامت اگر در پایین زانو انجام شود، جهت دمل‌های بدخیم و زخم‌های مزمن در ساق و پا فایده دارد. حجامت بر قوزک پا برای بند آوردن خون حیض، عرق النساء (عصب سیاتیک) و نقرس مفید است.»
زکریای رازی حجامت را به عنوان روش درمان زکام و آلرژی معرفی کرده و می گوید: «اما کسانی که رنج آنان از این بیماری افزون باشد، یعنی بدین گونه که سوراخ‌های بینی بسته شده و خارش داشته باشد و عطسه فراوان گردیده و آب از بینی فرو ریزد، باید از داروهایی که قبلاً معرفی کردم و نیز از راه رفتن و عرق کردن در حمام و حجامت از ناحیه‌ی پشت استفاده کنند.»
حکیم جرجانی نیز در کتاب ذخیره‌ی خوارزمشاهی که اولین و مهم‌ترین کتاب طب سنتی به زبان فارسی است، فصل مشخصی را به حجامت اختصاص داده و پیرامون قواعد و زمان مناسب آن سخن می‌گوید.