این روزها و در پی اقدام شنیع تعرض دو مامور فرودگاه جده به دو نوجوان ایرانی، خشمی جامعه را فرا گرفته است. این خشم، واکنشی طبیعی است و ریشه در باورهای وطن‌پرستانه و البته انسان‌دوستانه دارد. ابراز این خشم به شکل درستش نه تنها بد نیست، بلکه به تخلیه عصبانیت و سلامت روان جامعه کمک می‌کند. اما به راستی در ابراز خشم خود تا چه حد مجاز هستیم؟ اینکه به خاطر اشتباه نابخشودنی دو شهروند عربستان، موضوع به همه اعراب ربط دهید و علاوه بر نمایش ژست نژادپرستی، کینه‌توزی قومی را ترویج کنید، امنیت روانی جامعه را مختل می‌کند. فراموش نکنیم که بخش قابل توجهی از هم‌میهنان ما از قوم شریف عرب هستند. آیا هیچکدام از ما طاقت داریم که قومی دیگر، اشتباه یک ایرانی آریایی را به کل قوم ما نسبت دهد.
خبرنامه‌های رایگان الودکتر را روزانه دریافت کنید
خشم، احساس غریزی انسان است. اما ما در عصر بدویت زندگی نمی‌کنیم. ما خود را انسان‌های متمدنی می‌دانیم، بنابراین باید توانایی مدیریت احساسات خود را داشته باشیم. همان‌قدر که سرکوب احساسات کار نادرستی است، برون‌ریزی احساسات بدون گذراندنش از دایره عقل نیز امری نامیمون است. همه ما در جامعه نیاز به حمایت روانی همدیگر داریم. خشمگین هستید؟ حق دارید. اما این دلیل نمی‌شود که به احساسات‌مان اجازه دهیم که ما را به همان مسیر خطرناکی ببرد که بشریت به خاطرش تاوان‌های بسیار سنگینی داده است. عرب‌ستیزی یا عجم‌ستیزی، فرقی نمی‌کند؛ ریشه روانی ناخوشایندی دارد. خشم را باید بروز داد، اما به اندازه و با کمترین عوارض ناگوار. عرب و عجم فرقی ندارد؛ خشم خود را به سمت خطاکار هدایت کنیم نه قوم و قبیله بی‌گناهی که خطاکار به آن تعلق دارد.
دلیل بروز خشونت در زوجین چیست؟
