محققان دریافته‌اند که دسته‌ای از نورون‌ها مسئول احساس ناخوشایند مرتبط با گرسنگی هستند. این نورون‌ها مثلا در حیوانات، آنها را وادار به خوردن نمی‌کند، به جای آن به حیوان می‌آموزد تا به نشانه‌های حسی که وجود غذا را اعلام می‌کند واکنش نشان دهد.
این حس منفی که با گرسنگی مرتبط است باعث می‌شود حفظ یک رژیم و کاهش وزن دشوار شود و در واقع این نورون‌ها هستند که تلاش می‌کنند تا این جدال را تشخیص دهند و در محیطی که غذا در آن در دسترس است، سیگنال عدم قدرت امتناع از غذا مایه‌ی آزار است، اما از دیدگاه تکاملی، آنها این حس را شناسایی می‌کنند.
فرض ما این است که نورون‌های AGRP جزو سیستم‌های قدیمی برانگیزاننده‌ای هستند که حیوان را وامی‌دارند تا نیازهای روانشناختی‌اش را برطرف کند. بخشی از این تحریک برای یافتن غذا به این شکل است که فعالیت این نورون‌ها متوقف شود.
گرسنگی تقریبا روی هر سلولی در بدن تأثیر می‌گذارد و تعداد زیادی از نورون‌ها کارشان این است که مطمئن شوند حیوان وقتی غذا می‌خورد که ذخیره‌ی انرژی‌اش تمام شود. دیدگاهی که همیشه بوده می‌گوید نورون‌هایی وجود دارند که باعث می‌شود وقتی خیلی گرسنه یا تشنه هستید احساس بدی داشته باشید، اما به نظر می‌آید همه‌ی نورون‌هایی که مورد بررسی قرار گرفته‌اند تأثیر متضادی دارند.
برخی محققان چنین می‌پندارند که این ایده که «سیگنال منفی در مغز محرک گرسنگی است» می‌تواند اشتباه باشد. اما اطلاعات آنها درباره‌ی این سیستم ناقص است. نورون‌های AGPR که در سطح تنظیم‌کننده‌ی مغز قرار دارند و آنها را به نام هیپوتالاموس می‌شناسیم، در رفتارهای غذایی ما کاملا دخیل هستند: وقتی بدن با کمبود انرژی روبه‌روست، نورون‌های AGRP فعال می‌شوند و وقتی این نورون‌ها فعال باشند، حیوان غذا می‌خورد. اما تاکنون هیچ‌کس استراتژی این سلول‌ها را در ارتباط با نقش محرک بودنشان شناسایی نکرده است.
در رژیم غذایی چه رفتاری با سیستم عصبی بدن داشته باشیم؟