• دکتر مریم اکبری
• جراح و متخصص زنان، زایمان و نازایی
• ۱۳۹۹/۰۴/۱۴
• 1 دقیقه

فیبروم رحم (Uterine fibroids)

خلاصه

فیبروم های رحمی، توده های غیر سرطانی رحم هستند که اغلب در سنین باروری زنان ظاهر می شوند. به فیبروم های رحمی لیومیوم یا میوما هم می گویند. فیبروم های رحمی با افزایش خطر بروز سرطان رحم همراه نیستند و تقریبا هرگز تبدیل به سرطان نمی شوند.

نیاز به مشاوره بیشتر دارید؟ برای صحبت با دکتر مریم اکبری کلیک کنید.

بپرس مشاوره رایگان

فیبروم ها از نظر اندازه متفاوتند. آن ها می توانند به اندازه جوانه های خیلی ریزی باشند که با چشم انسان قابل تشخیص نیستند، یا این که می توانند به شکل توده های بزرگی باشند که باعث تغییر شکل و بزرگ شدن رحم می شوند.

ممکن است یک فیبروم یا چند فیبروم داشته باشید. در موارد شدید، چندین فیبروم می توانند باعث افزایش حجم رحم و حتی اضافه وزن شوند. بسیاری از زنان در طول زندگی خود فیبروم رحمی خواهند داشت اما ممکن است از وجود آن اطلاعی نداشته باشند چون فیبروم رحمی اغلب سبب بروز هیچ علائمی نمی شود. ممکن است پزشک به طور اتفاقی طی معاینه لگن یا سونوگرافی قبل از زایمان، فیبروم را تشخیص دهد.

علائم

بسیاری از زنانی که فیبروم دارند هیچ علائمی ندارند. در افرادی که علائمی از خود نشان می دهند، این علائم تحت تاثیر محل، اندازه و تعداد فیبروم ها هستند. از جمله علائم فیبروم می توان به این موارد اشاره کرد:

• خونریزی شدید در دوران قاعدگی
• دوره قاعدگی ای که بیشتر از یک هفته طول بکشد
• احساس فشار یا درد در لگن
• تکرر ادرار
• مشکل در تخلیه مثانه
• یبوست
• کمردرد یا پادرد

به ندرت فیبروم از منبع خون خود بزرگ تر می شود و زمانی که این اتفاق می افتد، می تواند سبب درد حاد شود و بعد از آن فیبروم شروع به از بین رفتن می کند. فیبروم ها به طور کلی بر اساس محلی که رشد می کنند، طبقه بندی می شوند.

• فیبروم های اینترامورال (داخل دیواره ای) در دیواره عضله رحم رشد می کنند.
• فیبروم های ساب موکوزال (زیر مخاطی) داخل حفره رحم ظهور پیدا می کنند.
• فیبروم های ساب سروزال (خارج از رحمی) خارج از رحم رشد می کنند.

چه هنگامی به پزشک مراجعه کنید

در صورت داشتن علائم زیر حتما به پزشک مراجعه کنید:

• درد مداوم لگن که از بین نمی رود
• دوره های قاعدگی خیلی طولانی و دردناک
• مشاهده لکه یا خونریزی بین دوره های قاعدگی
• مشکل در تخلیه مثانه
• کاهش بدون دلیل تعداد گلبول های قرمز خون (کم خونی)

اگر خونریزی شدید واژینال یا درد شدید لگن دارید که ناگهان ظاهر شده، فورا به پزشک مراجعه کنید.

علل

پزشکان علت بروز فیبروم های رحمی را نمی دانند، اما تحقیقات و تجربه بالینی به عوامل زیر اشاره می کنند:

تغییرات ژنتیکی:

بسیاری از فیبروم ها شامل تغییراتی در ژن ها هستند که با سلول های طبیعی عضله رحم متفاوتند.

هورمون ها:

به نظر می رسد استروژن و پروژسترون باعث تقویت رشد فیبروم ها می شوند. این دو هورمون سبب تحریک رشد پوشش درون رحمی در طول هر چرخه قاعدگی می شوند تا رحم را برای بارداری آماده کنند.

فیبروم ها حاوی گیرنده استروژن و پروژسترون بیشتری نسبت به سلول های طبیعی عضلات رحم هستند. به علت کاهش تولید هورمون بعد از یائسگی، فیبروم ها در این دوره منقبض می شوند.

سایر فاکتورهای رشد:

موادی که به بدن در حفظ بافت کمک می کنند (همچون فاکتور رشد شبه انسولین) ممکن است روی رشد فیبروم ها تاثیر بگذارند.

ماتریکس خارج سلولی (ECM):

ماتریکس خارج سلولی ماده ای است که سلول ها را به هم می چسباند همچون ملات که آجرها را به هم می چسباند. ECM در فیبروم ها افزایش یافته و آن ها را فیبروز یا رشته ای مانند (fibrous) می کند. ECM همچنین فاکتورهای رشد را ذخیره می کند و باعث ایجاد تغییرات بیولوژیک در سلول ها می شود.

پزشکان بر این باورند که فیبروم های رحمی از یک سلول بنیادی در بافت صاف عضلانی رحم (میومتریوم) ایجاد می شوند. یک سلول به طور مکرر تقسیم می شود و در نهایت توده ای سخت و لاستیک مانند که از بافت مجاور جدا است را ایجاد می کند. الگوی رشد فیبروم های رحمی متفاوت است، فیبروم ها می توانند به آهستگی یا به سرعت رشد کنند یا به همان اندازه باقی بمانند. برخی از فیبروم ها جهش رشد را تجربه می کنند در حالی که ممکن است برخی دیگر به خودی خود منقبض شوند و از بین بروند.

بسیاری از فیبروم هایی که در دوران بارداری وجود دارند، بعد از بارداری منقبض می شوند یا ناپدید می شوند، زیرا رحم به اندازه طبیعی خود باز می گردد.

عوامل مخاطره آمیز

عوامل مخاطره آمیز دیگری، به غیر از سن باروری، برای فیبروم های رحمی وجود دارند. عواملی که می توانند روی رشد فیبروم ها تاثیر بگذارند عبارتند از:

نژاد:

اگر چه تمام زنان در سنین باروری در معرض فیبروم قرار دارند اما احتمال تشکیل فیبروم در بین زنان سیاه پوست نسبت به سایر گروه های نژادی بیشتر است. به علاوه، احتمال دارد که زنان سیاه پوست در سنین کم نیز دچار فیبروم رحمی شوند. زنان سیاه پوست اغلب دارای فیبروم های بیشتر یا بزرگ تر با علائم شدیدتر هستند.

وراثت:

اگر مادر یا خواهر شما فیبروم داشته، احتمال بروز فیبروم در شما نیز بالا می رود.

سایر عوامل:

شروع قاعدگی در سن پایین؛ چاقی؛ کمبود ویتامین D؛ داشتن رژیم غذایی با گوشت قرمز زیاد و سبزیجات، میوه و لبنیات کمتر و نوشیدن الکل (از جمله آبجو) خطر بروز فیبروم را افزایش می دهند.

عوارض جانبی

اگر چه فیبروم های رحمی معمولا خطرناک نیستند، اما می توانند باعث بروز درد و عوارضی مانند کاهش گلبول های قرمز (کم خونی) شوند، که از دست دادن خون می تواند سبب خستگی مفرط شود. به ندرت به خاطر از دست دادن خون به ترانسفیوژن نیاز است.

بارداری و فیبروم رحمی

فیبروم معمولا برای بارداری مشکلی ایجاد نمی کند. اما، این امکان وجود دارد که فیبروم ها (بخصوص فیبروم های ساب موکوزال) باعث ناباروری یا سقط جنین شوند. فیبروم همچنین ممکن است که خطر بروز برخی از عوارض جانبی مربوط به بارداری (همچون دکولمان جفت یا کندگی جفت، محدودیت رشد جنین و زایمان زودرس) را افزایش دهد.

پیشگیری

اگر چه تحقیقات روی دلایل بروز تومورهای فیبروم ادامه دارند، اما شواهد علمی کمی در مورد نحوه پیشگیری از تشکیل فیبروم در دسترس است. ممکن است پیشگیری از فیبروم های رحمی، امکان پذیر نباشد، اما تنها درصد کمی از این تومورها به درمان نیاز دارند.

البته ممکن است با انتخاب های سالم مربوط به سبک زندگی (مانند حفظ وزن عادی و مصرف میوه و سبزیجات) بتوانید خطر بروز فیبروم را کاهش دهید. همچنین برخی از تحقیقات نشان می دهند که استفاده از داروهای ضدبارداری هورمونی ممکن است با کاهش خطر فیبروم در ارتباط باشد.

تشخیص

فیبروم رحم اغلب به صورت اتفاقی طی یک معاینه معمولی لگن تشخیص داده می شود. ممکن است که پزشک متوجه ناهنجاری در شکل رحم شود که می تواند نشان دهنده وجود فیبروم باشد. اگر علائم فیبروم رحمی را داشته باشید، به احتمال زیاد پزشک آزمایش های زیر را توصیه می کند:

سونوگرافی:

اگر به تایید نیاز باشد پزشک سونوگرافی را توصیه می کند. سونوگرافی از امواج صوتی برای تهیه تصویری از رحم برای تایید تشخیص، تعیین محل و اندازه گیری فیبروم استفاده می کند. پزشک دستگاه سونوگرافی (ترانسدیوسر) را روی شکم (ترانس ابدومینال) یا درون واژن (ترانس واژینال) قرار می دهد تا تصویری از رحم به دست آورد.

تست های آزمایشگاهی:

اگر خونریزی غیر طبیعی قاعدگی داشته باشید، ممکن است پزشک تان آزمایش های دیگری را برای بررسی دلایل ممکن توصیه کند. یکی از این آزمایش ها شمارش کامل خون (CBC) می باشد که مشخص می کند آیا کم خونی شما به دلیل خونریزی مزمن است یا نه. به علاوه سایر آزمایش ها نیز برای تشخیص اختلالات خونریزی یا مشکلات تیروئید انجام می شوند.

سایر آزمایش های تصویربرداری

اگر سونوگرافی اطلاعات کافی را در اختیار شما قرار ندهد، ممکن است که پزشک سایر انواع تصویربرداری را توصیه کند که از جمله آن ها می توان به این موارد اشاره کرد:

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI):

این آزمایش تصویربرداری می تواند اندازه و محل فیبروم ها را با جزئیات بیشتری نشان دهد. به علاوه می تواند انواع مختلف تومورها را شناسایی کند و به انتخاب گزینه های درمانی مناسب کمک کند. MRI اغلب برای زنانی با رحم بزرگتر یا زنانی که به یائسگی نزدیک می شوند استفاده می شود.

هیستروسونوگرافی:

هیستروسونوگرافی از نمک (سالین) استریل برای منبسط کردن حفره رحم استفاده می کند، که باعث می شود تهیه تصویر از فیبروم های ساب موکوزال و پوشش رحم در زنانی که قصد بارداری دارند یا خونریزی شدید قاعدگی دارند، آسان تر باشد.

هیستروسالپنگوگرافی یا عکس رنگی رحم:

هیستروسالپنگوگرافی از یک رنگ برای برجسته کردن حفره رحم و لوله های فالوپ روی تصاویر اشعه ایکس استفاده می کند. اگر نگرانی پزشک ناباروری باشد، این آزمایش توصیه می شود. این آزمایش به پزشک کمک می کند که تشخیص دهد آیا لوله های فالوپ باز هستند یا مسدود شده اند. به علاوه می تواند فیبروم ساب موکوزال را نیز نشان دهد.

هیستروسکوپی:

پزشک یک تلسکوپ کوچک همراه با نور به نام هیستروسکوپ را از طریق دهانه رحم، وارد رحم می کند. سپس با تزریق نمک به رحم، حفره رحم را باز می کند و این گونه می تواند دیواره های رحم و دهانه لوله های فالوپ را معاینه کند.

درمان

هیچ روش درمانی واحدی برای درمان فیبروم رحمی وجود ندارد، البته گزینه های درمانی زیادی وجود دارند. اگر علائمی دارید برای رهایی از آن ها با پزشک مشورت کنید.

مراقبت و انتظار:

خیلی از زنانی که فیبروم رحمی دارند هیچ علائم و نشانه هایی را تجربه نمی کنند، یا تنها علائم خفیف و اذیت کننده ای را تجربه می کنند که می توانند با آن ها زندگی کنند. اگر این گونه هستید، مراقبت و انتظار می تواند بهترین گزینه باشد. فیبروم ها سرطانی نیستند. آن ها به ندرت در بارداری تداخل ایجاد می کنند. فیبروم ها معمولا به آرامی رشد می کنند یا گاهی هیچ رشدی نمی کنند و بعد از یائسگی (زمانی که سطح هورمون های جنسی افت پیدا می کند) منقبض می شوند یا از بین می روند.

داروها:

داروهای فیبروم رحمی، هورمون هایی که چرخه قاعدگی را تنظیم می کنند را هدف قرار می دهند و علائمی همچون خونریزی شدید قاعدگی و فشار لگن را درمان می کنند. داروها، فیبروم ها را از بین نمی برند، اما ممکن است باعث منقبض یا کوچک شدن آن ها شوند.

داروها عبارتند از:

آگونیست های هورمون آزاد کننده گنادوتروپین (GnRH):

داروهای موسوم به آگونیست های GnRH با جلوگیری از تولید استروژن و پروژسترون، فیبروم ها را درمان می کنند و شما را در حالت یائسگی موقت قرار می دهند. در نتیجه، قاعدگی متوقف می شود، فیبروم ها کوچک می شوند و اغلب کم خونی بهبود پیدا می کند. آگونیست های GnRH شامل لوپرولاید (لوپرون، الیگارد و سایر موارد)، گوسرلین (زولادکس) و تریپتورلین (Trelstar، Triptodur Kit) هستند.

بسیاری از زنان هنگام استفاده از آگونیست های GnRH گرگرفتگی قابل توجهی را تجربه می کنند. آگونیست های GnRH به طور معمول بیش از سه تا شش ماه استفاده نمی شوند زیرا استفاده طولانی مدت از این دارو باعث پوکی استخوان می شود. پزشک برای منقبض کردن اندازه فیبروم قبل از جراحی برنامه ریزی شده یا برای کمک به انتقال شما به مرحله یائسگی، آگونیست GnRH را تجویز می کند.

دستگاه داخل رحمی (IUD) آزاد کننده پروژستین:

دستگاه داخل رحمی آزاد کننده پروژستین به رهایی از خونریزی شدید ناشی از فیبروم ها کمک می کند. IUD آزاده کننده پروژستین تنها سبب رهایی از علائم می شود و فیبروم ها را کوچک نمی کند یا آن ها را ناپدید نمی کند. این دستگاه همچنین از بارداری جلوگیری می کند.

ترانکزامیک اسید (لیستدا، سیکلوکاپرون):

این داروی غیر هورمونی برای رهایی از دوره های دردناک و شدید قاعدگی استفاده می شود. این دارو تنها در روزهایی که خونریزی شدید است استفاده می شود.

سایر داروها:

ممکن است پزشک سایر داروها را تجویز کند. برای مثال، داروهای ضدبارداری خوراکی می توانند به کنترل خونریزی قاعدگی کمک کنند، اما باعث کاهش اندازه فیبروم نمی شوند.

داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) که داروهای هورمونی نیستند، می توانند در رهایی از درد مربوط به فیبروم ها موثر باشند، اما خونریزی ناشی از فیبروم ها را کاهش نمی دهند. اگر خونریزی شدید قاعدگی و کم خونی دارید، ممکن است پزشک مصرف ویتامین و آهن را توصیه کند.

پروسه های غیر تهاجمی

جراحی سونوگرافی متمرکز با هدایت MRI یا (FUS):

• یک گزینه درمانی غیرتهاجمی برای درمان فیبروم های رحمی است که رحم را حفظ می کند، به هیچ برشی نیاز ندارد و به صورت سرپایی انجام می شود.
• این سونوگرافی متمرکز در حالی انجام می شود که شما داخل یک اسکنر MRI قرار می گیرید که مجهز به یک مبدل سونوگرافی با انرژی بالا است. تصاویر به دست آمده، محل دقیق فیبروم های رحمی را به پزشک نشان می دهند. زمانی که محل فیبروم مشخص شد، مبدل سونوگرافی، امواج صوتی را درون فیبروم متمرکز می کند تا نواحی کوچک بافت فیبروم را گرم کند و از بین ببرد.
• این روش یک تکنولوژی جدید است در نتیجه محققان درباره بی خطر و موثر بودن این روش در طولانی مدت، در حال تحقیقند. اما تاکنون اطلاعات جمع آوری شده نشان داده اند که FUS برای فیبروم رحم موثر و بی خطر است.

پروسه های کم تهاجمی

برخی از روش ها می توانند فیبروم های رحمی را بدون برداشتن آن ها از طریق جراحی، از بین ببرند. این روش ها شامل این مواردند:

آمبولیزاسیون شریان رحمی:

ذرات کوچک (عوامل آمبولیک) به شریان های رحمی تزریق می شوند، جریان خون به سمت فیبروم ها را قطع می کنند و سبب انقباض و از بین رفتن فیبروم می شوند. این روش می تواند در کوچک کردن فیبروم ها و رهایی از علائم آن ها، موثر باشد.

اگر خونرسانی به تخمدان ها یا سایر اندام های بدن به خطر بیفتد، احتمال بروز عوارض جانبی بالا می رود. با این حال، تحقیقات نشان می دهند که عوارض جانبی این روش مشابه درمان های جراحی فیبروم هستند ولی در این روش خطر ترانسفیوژن کاهش پیدا می کند.

رادیوفرکوئنسی ابلیشن  (Radiofrequency ablation):

در این روش، انرژی رادیوفرکانس، فیبروم های رحم را از بین می برد و رگ های خونی که به آن ها تغذیه رسانی می کنند را منقبض می کند. این روش می تواند طی پروسه های لاپاراسکوپی یا ترانس سرویکال (درون رحمی) انجام شود. روشی مشابه به نام کرایو میولیز (Cryomyolysis) وجود دارد، که طی آن فیبروم ها منجمد می شوند.

طی پروسه لاپاراسکوپیک رادیوفرکوئنسی ابلیشن (که به آن Lap-RFA هم می گویند) پزشک دو برش کوچک در شکم ایجاد می کند تا یک ابزار باریک (به نام لاپاراسکوپ که در سر آن یک دوربین وجود دارد) را در شکم قرار دهد. با کمک دوربین لاپاراسکوپی و ابزار سونوگرافی لاپاراسکوپی، پزشک محل فیبروم هایی که باید درمان شوند را تعیین می کند.

بعد از تعیین محل فیبروم، پزشک از یک ابزار اختصاصی برای قرار دادن چندین سوزن کوچک درون فیبروم استفاده می کند. سوزن ها بافت فیبروم را گرم می کنند و آن را از بین می برند. سپس استحکام فیبروم نابود شده فورا تغییر می کند و فیبرومی که همچون توپ گلف سفت بوده به نرمی مارشمالو می شود. طی ۳ تا ۱۲ ماه آینده، فیبروم به منقبض شدن ادامه می دهد و علائم فرد بهبود پیدا می کنند.

از آن جایی که در بافت رحم برشی ایجاد نمی شود، پزشکان پروسه Lap-RFA را نسبت به جایگزین هایی همچون هیسترکتومی و میومکتومی، یک پروسه کم تهاجمی در نظر می گیرند. بیشتر زنانی که این پروسه را انجام داده اند بعد از ۵ تا ۷ روز ریکاوری می توانند به فعالیت های همیشگی خود برگردند.

روش ترانس سرویکال (درون دهانه رحم) رادیوفرکوئنسی ابلیشن نیز از سونوگرافی برای تعیین محل فیبروم استفاده می کند.

میومکتومی رباتیک یا لاپاراسکوپی میومکتومی:

طی میومکتومی، جراح فیبروم ها را برداشته و رحم را در جای خود رها می کند. اگر تعداد فیبروم ها کم باشند، پزشک می تواند از پروسه های لاپاروسکوپی یا رباتیک استفاده کند. طی این پروسه، ابزار باریک از طریق برش های کوچک وارد شکم می شوند تا فیبروم ها را از رحم خارج کنند.

فیبروم های بزرگ تر را می توان از طریق تجزیه کردن آن ها به تکه های کوچک تر، از برش های کوچک تر خارج کرد. یا می توان یک برش را امتداد داد و فیبروم ها را خارج کرد. پزشک با استفاده از یک دوربین متصل به یکی از ابزارها، ناحیه شکم تان را روی مانیتور مشاهده می کند. میومکتومی رباتیک، به جراح نمایی بزرگنمایی شده و سه بعدی از رحم می دهد که دقت و انعطاف پذیری آن نسبت به سایر روش ها بیشتر است.

میومکتومی هیستروسکوپی:

اگر فیبروم ها در داخل رحم وجود داشته باشند (ساب موکوزال)، این پروسه می تواند گزینه مناسبی باشد. جراح با استفاده از ابزار وارد شده از طریق واژن و دهانه رحم، به فیبروم ها دسترسی پیدا می کند و آن ها را بر میدارد.

اندومتریال ابلیشن:

اندومتریال ابلیشن یک روش درمانی است که با یک ابزار تخصصی انجام می شود که در رحم قرار داده می شود. در این روش از گرما، انرژی مایکروویو، آب گرم یا جریان الکتریکی برای از بین بردن پوشش رحم، پایان دادن به قاعدگی یا کاهش جریان قاعدگی استفاده می شود.

به طور کلی، اندومتریال ابلیشن در متوقف کردن خونریزی غیر طبیعی موثر است. فیبروم های ساب موکوزال (زیر مخاطی) را می توان حین هیستروسکوپی که برای اندومتریال ابلیشن انجام می شود از بین برد. اما این روش فیبروم هایی که خارج از پوشش رحم هستند را تحت تاثیر قرار نمی دهد. بعد از اندومتریال ابلیشن احتمال بارداری خیلی کم است، اما برای پیشگیری از شکل گیری بارداری در لوله فالوپ (بارداری خارج از رحم) به روش های پیشگیری کننده از بارداری نیاز است.

در هر پروسه ای که طی آن رحم برداشته نشود، خطر شکل گیری فیبروم جدید وجود دارد که این فیبروم ها می تواند دوباره رشد کنند و سبب بروز علائم شوند.

پروسه های قدیمی جراحی

گزینه های مربوط به روش های قدیمی جراحی شامل موارد زیرند:

میومکتومی شکمی:

اگر فیبروم های زیاد، بسیار بزرگ یا عمیق دارید، ممکن است که پزشک از روش جراحی باز شکمی برای برداشتن آن ها استفاده کند. بسیاری از زنانی که به آن ها گفته شده هیسترکتومی تنها گزینه مناسب برای آن هاست، می توانند از میومکتومی شکم به عنوان جایگزین استفاده کنند. اما، جای زخم بعد از این جراحی می تواند روی باروری در آینده تاثیر بگذارد.

هیسترکتومی:

این جراحی (برداشتن رحم) تنها راه حل دائمی و ثابت شده برای درمان فیبروم های رحمی است. اما هیسترکتومی یک جراحی اساسی است. هیسترکتومی به معنای پایان یافتن توانایی بارداری است. به علاوه اگر شرایط تان به نحوی است که تخمدان ها هم باید برداشته شوند، این جراحی یائسگی را با خود به همراه می آورد و باید ببینید که آیا به هورمون درمانی جایگزین نیازی هست یا نه. بسیاری از زنانی که فیبروم رحم دارند می توانند انتخاب کنند که تخمدان هایشان را نگه دارند.

مورسلاسیون (Morcellation) حین برداشتن فیبروم

اگر یک توده سرطانی پیشین که تشخیص داده نشده حین میومکتومی تحت عمل مورسلاسیون (پروسه تجزیه فیبروم ها به تکه های کوچکتر) قرار بگیرد، ممکن است خطر انتشار سرطان افزایش پیدا کند. چندین راه برای کاهش چنین خطری وجود دارد همچون ارزیابی عوامل مخاطره آمیز قبل از جراحی، تجزیه کردن فیبروم در کیسه یا امتداد دادن برش برای پرهیز از مورسلاسیون.

تمام انواع میومکتومی خطر بروز یک سرطان تشخیص داده نشده را به همراه دارند، اما زنان جوانی که قبل از سن یائسگی هستند، کمتر از زنان مسن در معرض بروز سرطان تشخیص داده نشده قرار دارند. همچنین احتمال بروز عوارض جانبی حین جراحی باز بیشتر از احتمال گسترش سرطان تشخیص داده نشده در فیبروم، حین پروسه های کم تهاجمی است. اگر پزشک تان در حال برنامه ریزی برای استفاده از مورسلاسیون است، قبل از شروع درمان، درباره خطراتی که در معرض آن ها هستید با او صحبت کنید.

سازمان غذا و دارو (FDA) به اکثر زنانی که فیبروم هایشان طی میومکتومی یا هیسترکتومی برداشته شده اند، توصیه می کند که از ابزار مخصوص مورسلاسیون بافت استفاده نکنند. به طور کلی FDA توصیه می کند که زنانی که نزدیک یائسگی هستند یا به یائسگی رسیده اند از این روش استفاده نکنند. زنان مسنی که در دوران یائسگی هستند یا در حال وارد شدن به آن هستند بیشتر در معرض سرطان قرار دارند. به علاوه برای زنانی که دیگر نگران حفظ توانایی باروری خود نیستند، روش های درمانی دیگری برای درمان فیبروم وجود دارد.

اگر می خواهید باردار شوید

اگر در حال تلاش برای باردار شدن هستید یا ممکن است در آینده تصمیم به بارداری داشته باشید، دو روش درمانی هیسترکتومی و اندومتریال ابلیشن برای شما مناسب نیستند چون به شما امکان بارداری در آینده را نمی دهند. به علاوه اگر می خواهید در آینده بچه دار شوید ممکن است آمبولیزاسیون شریان رحمی و رادیوفرکوئنسی ابلیشن گزینه های مناسبی برای شما نباشند.

اگر می خواهید توانایی باردار شدن تان را حفظ کنید، درباره خطرات و مزایای تمام این پروسه ها با پزشک تان مشورت کنید. اگر در حال تلاش برای باردار شدن هستید، قبل از تصمیم گیری در مورد روش درمانی برای فیبروم ها، بهتر است یک ارزیابی کامل باروری انجام دهید.

اگر نیاز به درمان فیبروم باشد و شما بخواهید که توانایی باروری تان را حفظ کنید، میومکتومی یک گزینه درمانی مناسب است. با این حال، تمام درمان ها مزایا و معایب خود را دارند پس در مورد آن ها با پزشک خود مشورت کنید.

خطر بروز فیبروم جدید

در تمام پروسه ها به جز هیسترکتومی تومورهای کوچکی که پزشک طی جراحی آن ها را تشخیص نمی دهد، می توانند سرانجام رشد کنند و سبب بروز علائمی شوند که نیاز به درمان دارند. این اتفاق را عود و بازگشت فیبروم می گویند. فیبروم های جدیدی که به وجود می آیند ممکن است به درمان نیاز داشته باشند یا این که نداشته باشند.

به علاوه پروسه هایی همچون لاپاراسکوپی، میومکتومی رباتیک، رادیوفرکوئنسی ابلیشن، جراحی سونوگرافی متمرکز با هدایت MRI ممکن است بتوانند تنها برخی از فیبروم هایی که در زمان درمان وجود داشتند را درمان کنند.